آدونیس در کتاب «صحنه و آینه‌ها» سعی کرده است تا نوع ادبی تئاتر و نمایش را در بافتِ شعر درهم تند و با آوردن دیالوگ‌ها، مونولوگ‌ها، روایت، ارجاعات اسطوره‌ای، تلمیحات تاریخی و دینی کتاب را فربه‌تر کند و راه را برای خوانش هرمنوتیکی و تأویلی هرچه بیشتر بگشاید و تا جایی که امکان دارد خواننده را در فهم و گشودن رمز و رازهای آن سهیم گرداند.
