این‌که با هر کسی، هر جایی و هر وقتی ندیده و نشناخته درباره مسائل شخصی و رازهایمان حرف بزنیم نه تنها چیزی به‌دست نمی‌آوریم بلکه چیزهای باارزشی را هم از دست خواهیم داد. انتخاب دوست آن هم از جنس صمیمی‌اش نیاز به زمان دارد. یعنی، با چند جلسه گفت‌وگو و دو بار ساندویچ تعارف‌کردن و کرایه تاکسیِ هم را حساب‌کردن نمی‌توان به شناخت درستی رسید. شناختی که حتی ممکن است سال‌ها طول بکشد. پس، خوب است بدانیم تا زمانی که کسی را، نه البته کامل اما در حد اعتماد اولیه نشناختیم برای گفتن مسائل شخصی و رازهایمان عجله نکنیم. چه‌بسا اجازه هر نوع اظهارنظر و قضاوت درباره مسائل شخصی‌مان را هم از او سلب کرده‌ایم.