زیر سایه­ ی درخت مجنون، همزمان که نسیم شمالی، صورتم را نوازش می­کرد، در حال تماشای رودخانه ­ای بودم که جریانش رو به جلو بود؛ رو به انتها؛ رو به دریایی بی­کران. دریایی که در آن، انتها معنایی نداشت. سنگی برداشتم و به سمت رودخانه پرتاب کردم. سنگِ سخت، آرام­آرام تسلیم رودخانه ­­ای شد که جز موج­هایی دایره ­وار، تفاوتی در جریانش ایجاد نکرد.