راهی که نرفتمش

در جنگلی زرد

دو راهی ای بود

افسوس

نمی­ شد از هر دو گذشت

تک مسافر بودم من

ایستاده بر راه

دیرزمانی نگریستمش

راهی پر شده از علف­ های هرز

به راه دیگر رفتم

خوب تر می­ نمود انگار

می خواند مرا گویی

سبز بود و در تمنّای لگدمال شدن

به راه رفتن

سبزی­ اش را لگدمال می­کرد

مثل دیگری

آن روز صبح

گستره­ ی هر دو راه روبرویم

رد پایی روی برگ ­ها نبود

راه اول برای روزی دیگر!

اگرچه می ­دانستم

هر راهی به راهی دیگر می­ رسد.

بازگشتی در کار نبود.

می­ گویم این را

با آه می­ گویمش

که جایی

سالها پیش

جنگلی بود و یک دوراهی

و من

من راه بی­ مسافرتر را رفتم

و همان

آغاز تمام فاصله­ ها شد

.

The Road Not Taken   by Robert Frost

Two roads diverged in a yellow wood,

And sorry I could not travel both

And be one traveler, long I stood

And looked down one as far as I could

To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,

And having perhaps the better claim,

Because it was grassy and wanted wear;

Though as for that the passing there

Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay

In leaves no step had trodden black.

Oh, I kept the first for another day!

Yet knowing how way leads on to way,

I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh

Somewhere ages and ages hence:

Two roads diverged in a wood, and I--

I took the one less traveled by,

And that has made all the difference.

Robert Lee Frost (March 26, 1874 – January 29, 1963)