ترانه

رامشگران می‎نوازند

عودهای یخ‎زده را.

بوته‎های لطیف زعفران

به‎زردی می‎پژمرَد

در هجاهای منجمد سطح ماه.

آن‎گاه تازه‎ترین هذیان

تسخیرت می‎کند

و غزل‎های قدیمی

در شب بی‎پژواک

ناشنوایند.

و تنِ جوان تو

بر برگ‎های راه‌کوره‎های باستانی

با هیاهو می‎دود

و جنگل‎های بلورین گردِ تو می‎لرزند

ترانه‎ی موزون

پیوسته در جنون است

Mauro Nervi/ 1959-present