تختی زیر باران

عشق گام‌هایی غمناک است در دل
و ملال، پاییزی میان سینه‌ها
ای کودکی که به صدا درمی‌آوری زنگ‌ دوات را در دلم
از پنجره‌ی قهوه‌خانه می‌بینم چشمان زیبایت را
در میان نسیم سرد
بوسه‌های سخت‌تر از سنگت را حس می‌کنم
ستمگری تو، محبوب من
و چشمانت دو تخت زیر باران
مهربان باش با من، ای الاهه‌ی موخرمایی
مرا آوازی ساز در دلت
و شاهینی گردِ سینه‌‌ات
بگذار ببینم عشق کوچکت را
که در تخت به فریاد می‌آید
من آن فراری‌ام با انگشتان سوخته
با چشمانی ابلهانه‌تر از مرداب
اگر ساکت و غمینم یافتی، سرزنشم مکن
که من دلداده‌ی تو ام
دلداده‌ی مویت، و لباست، و رایحه‌ی ساعدهای طلایی‌ات.
محبوب من، خشمگین باشی یا شاد
خواهش‌زای یا نه‌چندان گرم، من دلداده‌ی تو ام
ای صنوبر غمین در خون من
از میان چشم‌های شادت
می‌بینم روستایم را، و گام‌های غمینم را میان کشتزارها
می‌بینم تخت خالی‌ام را
و موی طلایی‌ام را فروهشته بر میز
با من مهربان باش، فرشته‌ی کوچک صورتی‌رنگ
می‌روم کمی‌ دیگر، تنها و سرگشته
و گام‌های غمینم
رو به آسمان دارد و می‌گرید

محمد الماغوط/1934-2006