خانم "سبزه برزنجی" (به کُردی: سۆزە بەرزنجی) شاعر کُرد زبان، زاده‌ی سلیمانیه است. 

وی فرزند "شیخ محمد عبدالکریم برزنجی" از علمای اقلیم کردستان، و اکنون ساکن اسلو پایخت نروژ است.

کتاب "پیاسەیەک لەکەنارەکانی زەردەپەڕدا" (قدم‌زدن در ساحل هنگامه‌ی غروب) مجموعه‌ای از اشعار این بانوی شاعر است.

(۱)

همراه رقصیدن با موسیقی تانگو 

زن، شباهنگام، سهمش تابش ماه‌ست و 

در روز، خیس شدن به زیر باران.

زنی که انگشتانش می‌آیند و می‌روند و 

رنگین‌کمان می‌بافد 

تا بە یقە‌ی زندگی بیاویزد...

(۲)

تو همیشه شبیه طلوع آفتابی،

خورشید، تاب و توان به زمین می‌دهد و 

تو هم به دل من...

(۳)

مادرم می‌گوید: 

- اولین نگاهم همراه با لبخندی بود بر روی او.

گویی که می‌خواستم به او بگویم:

- ممنون ای شیرزن!

ای زن که مرا گرمای ماه مارس شدی و 

سرچشمه‌ی حیات و زندگانی.

اما من می‌گویم:

- مادرم شبیه آن شعر پر باغ و بر است 

که زندگی‌ام از او منشأ گرفته و 

در دامانش با هر کلمه و سخن معنا یافتم.