هوای تازه
وزن ها را کنار می گذارم
سپید حرف می زنم
لابه لای شعری نو
و احساسم را با لعاب سپید به تصویر می کشانم
تا حس آرامش
در ژرف ترین خیال واهی ام رخنه کند
و منِ هوشیارم را
با شرابی از خون، به مستی بکشاند
تا بتوانم،
به رهگذری که مدت هاست
در کوچه تنهایی ام قدم میزند
بگویم: سلام!
و تمام تورا در چمدان فراموشی بگذارم
و به پرتگاه ابدیت بسپارم
اما معادله ی ساده ای نیست
برای حل مجهولات ذهنم
از تو عبور میکنم
تا به این جواب می رسم:
((تبسم نگاه تو،
مگر چه کرد با دلم؟
که با دلِ رقیبِ من،
ز شام تا سحر کند؟))
تو وصله ی غیری
و من،تن دهم به آغوش نسيم
که صبح از بنفشه ها
و شب پُرَم ز عطر یاس
هوای تازه می مکد
دریچه ی زوالِ من
به زندگی امید بسته شاید،
این روح بی قرارِ من
دوباره میخوانم با خودم :
((تبسم نگاه تو،
مگر چه کرد با دلم؟
که با دلِ رقیبِ من،
ز شام تا سحر کند؟
(باغ عشق)
در پهنای وسعت نبودت
بذر عشق خواهم کاشت
تا شکوفه های احساس مشامم را پر کنند!
گوشه شرق باغ عشق خواهم ایستاد
رایحه عطر یاس را خواهم بلعید
و تو را تصور خواهم کرد
شب هنگام آسمان پر می شود
از هجوم رویاهایم باتو...
جای خالی ات را پرواز می کنم
و با آسمان هم قدم می شوم
تا مهمان نا خوانده ی آسمان باشم
پچ پچ ستارگان مرا وسوسه خواهند کرد،
تا از تو عبور کنم...
پاییز
دست تنهایی پاییز،
تمام سرگردانی هایم را در آغوش می کشد
انگشتان یخ زده اش را دور بازوانم می چرخاند...
و تمام کوچه های خاطرات را با من هم قدم می شود
آرام و صبور صفحات بی قراری هایم را ورق می زند
نگاهم می کند...
چشم هایم را می بندم
قدم هایم را بر سر برگ های خشکیده اش می فشارم
صدای خش خش عمیقی گوش هایم را می رقصاند
حُرم نفس هایم تمام شهر را پر می کند
فقط لبخند می زند...
باران غمگینی می بارد
وقرارهای عاشقانه پاییزی را به رُخ تنهایی ام می کشد
بغض تلخی گلويم را می فشارد
پاییز اما، رهايم نمی کند
لحظاتم را به نوشیدن یک فنجان قهوه تلخ دعوت می کند...
کمک نیاز دارید؟ 
چت از طریق واتساپ