درست همانجا که ریشه‌ها از احشاء مابرگ را تغذیه می‌کنند _
تا بادی که از میانشان می‌گذرد، پوست به استخوان ظریف تو آورد
باورم درخت‌های لخت، و همچنین زاویه‌ها را بیمار می‌کند
سماجتی سفید که درکش مشکل است
وقتی عمق فراموشی بکاود ناخن‌هاش
سرانگشت‌هام به بهترین فصل قبرستانی‌پیوند می‌خورند
که اینهمه درخت دارد

آنجا در فضای بین‌ها
مرگ _ که کلمه‌ی سنگینی‌ست _
در دهان تو قیام می‌کند
تا بخار شود