1
باید شبیه مادرت باشی
در دست‌های خانه‌ای سنگی
باید بخندی گریه‌هایت را
حتا اگر بدجور دلتنگی...
باید به رویایت بفهمانی
راهی برای امتدادش نیست
در سرزمینی که تمام عمر
حال و هوای چشم "زن" ابریست
باید صدایت در تو گم باشد
عادت کنی به چار دیوارت
هر شب مسکن‌ها بپوشانند
درد تو را در قامت زارت
از گریه‌هایت شعر بنویسی
هم صحبت دیوارها باشی
باید نجابت در تنت باشد
از آرزوهایت جدا باشی
باید بسوزی با غذاهایت
روی اجاق آشپزخانه
باور کنی لبخند بی‌معنی ست
چیزی شبیه قصه... افسانه
زیر حجابی سرد و اجباری
شخصیت خود را بپوشانی
دوری از آزادی و در قلبت
معنای آن را هم نمی‌دانی
آینده‌ات در آینه مرده
یک سرنوشت مردنی داری
از ترس حرف دیگران باید
از آرزوها دست برداری
پس می‌دهی هر روز در خانه
به عالم و آدم جوابت را
این بازجویی‌های هرروزه
می‌گیرد از شب‌هات طاقت را
دختر شدی این جرم سنگینی‌ست
سنگین شبیه دست بابایت
وقتی قفس سهمت شده دیگر
عادت بکن به روح تنهایت
دختر شدن معنی بدبختی ست
یعنی پر از بی‌طاقتی مردن
یعنی در آغوش تن سلول
با شیوه‌های سنتی مردن...
2
اندازه‌ی صد سال نوری از دلت دورم
باید همیشه دور باشم از تو، مجبورم!
یا گریه‌هایم را میان شعر می‌گویم
یا می‌نوازد گریه را نتهای سنتورم
یعقوب عاشق توی این دنیا فراوان است
یعقوب... مثل من... که از این گریه‌ها کورم!
هر دفعه دل دادم به دریا باز هم افتاد
شکل تو یک ماهی قرمز در دل تورم
مثل تمام پسته‌ها که تلخ می‌خندند
پنهان شده صد بغض پشت خنده‌ی شورم
یک آسمان افتاده در قلبم که غیر از ابر
در بین باران‌های دلتنگیش محصورم
شاعر شدن یعنی فقط حسرت... فقط حسرت!
یعنی تو دانشگاهی و من پشت کنکورم!
3
از سقط بودن توی شعری که نمی‌خواهی
از زندگی کردن میان این همه حفره
حتا از این دفتر... از این خودکار... بیزاری
باید غذا را گرم بنویسم سر سفره
باید همانچه خواستی از بودنم باشم
یک شئ شخصی بین دستت... مثل مسواکت
غیر از تو حتا توی خوابم هیچکس هرگز...
تنها تو باشی و توقع‌های غمناکت
عادت به دنیای تو و لبخند بی‌معنی
باید بسوزم با غذا روی اجاقی که ...
مثل عروسک بین دستانت خفه باشم
یا حبس باشم تا ابد توی اتاقی که ...
از آرزوهای بزرگم دست بردارم
طعم ناهار و شام تنها دغدغه‌م باشد
پیشم بخوابی و تمام خط خط ذهنت
یک عالمه فکر چک و قسط و رقم باشد
یک حلقه و مهری که بر روی دو تا کاغذ
باید به جرم زن شدن، شرمنده‌ات باشم
باید دهانم بسته باشد جبر می‌گوید
بایست تا روز قیامت بنده‌ات باشم...
4
خودم نبوده‌ام انگار ... نوزده سال است
تمام عمر، وجودم میان مه گم بود
همیشه قبله‌ی انگشت‌های آدم‌هام
همیشه زندگی‌ام باب میل مردم بود
کسی به نام "خودم" هم کلام شب‌هام است
همیشه همدم اشکم پتوی بدبخت است
[برای دلخوشی دیگران نفس بکشی]
ببین! تصور این حال و روز هم سخت است!
تمام عمر به ساز زمانه رقصیدم
که آخرش هم از آینده دست بردارم
من از سیاهی این شعرها دلم خون است
چقدر گریه کنم پا به پای اشعارم؟
دروغگویی آیینه خسته‌ام کرده
چقدددددر خسته‌ام از خنده های زورکی‌ام
نشسته است جهانی برای تبعیدم
میان قلب من و خواب‌های کودکی‌ام
رسیده ام ته خط ... در حوالی مردن
در این زمانه کسی فکر غربت من نیست
جنون به ثانیه‌هایم رسیده است اما
جنون بهانه‌ی خوبی برای مردن نیست
تمام عمر دلم را به هیچ خوش کردم
که جای شخص "خودم" چند ثانیه باشم
همیشه زندگی‌ام یک امید باطل بود
همین امید که یک روز "حانیه" باشم
5
شبیه ابر پاییزیم انگار
که می‌خواهیم هر لحظه بباریم
لباست را بپوش اخبار گفته
زمستان بدی در پیش داریم
رسیدی... آسمان مه گرفته
کنارت آسمان بهتری شد
ولی وقتی نخندیدی دوباره
تمام ابرها خاکستری شد
اتوبان تا اتوبان شعر خواندیم
و خندیدیم دردی بیصفت را
میان شعرهایت می‌شنیدم
صدای بغض دار گریه‌ات را
همین لبخند تکراری لب‌هات
و بغضی که به جانت خانه کرده
همین دردی که پشت خنده‌هات است
مرا یک شاعر دیوانه کرده
دلم می‌خواهد امشب تا قیامت
برای خستگی هایت بمیرم
و بعد... از آسمان‌ها انتقام-
تو و بغض نگاهت را بگیرم
شبیه شانه‌هایت... درد دارم
تو گفتی خسته‌ای و من شکستم
اگرچه زنده‌گی تکرار درد است
نبینم بغض داری... [من که هستم]
کمک نیاز دارید؟ 
چت از طریق واتساپ
دیدگاه‌ها
امام علی ع : النــــــــــاس نِِِِیام واذا ماتوا انتبهوا
مردم همواره در خوابند
آن هنگام بیدار می شوند که بمیرند.
----------------------
فروغ فرخزاد(تولدی دیگر):
نگاه کن
توهیچ گاه پیش نرفتی
توفرو رفتی
خدمت سرکار خانوم دری
زیبا و دلنشین
چشمه ی ذوقتان جوشان
سربلند و فرحمند
پس می‌دهی هر روز در خانه
به عالم و آدم جوابت را
ارزش زن !!
سئوالی ازتودارم ایکه خوانی ات خدا بنده
چرا باید نباشی ازخِرَد هم عقل آکنده ؟
خدایت جان" همراه خِرَد برتو عطاکرده
چرا" زان سود نابرده " شوی از زندگی کنده
چرا بی ارزشش خوانی زنی را کاو شود مادر
بزاید چون تو فرزندی که خوانی ات ازو برتر
کجا ازچیز بی ارزش شود آن گوهری حاصل
که دانشمند وعالِم گردد ویا عارف وفاضل
دمی با فکر وبا پندارو وجدانت نما خلوت
بخود آی وبدور انداز این بن مایه ء ذلّت
که خواریّ بشر ازاین مصیبت بیش " کی بوده
که خوانی مادرت بی ارزش وخود خوانی ات هوده
خدا کی فرق بنهاده میان خیل انسانها
بجز تقوا کجا فرقی نهاده بین این جانها
بشو شرمنده گر باشی خداباور دراین دوران
که این کارت نباشد منطبق باخصلت یزدان
که زن زآغاز تا امروز بوده عنصری فاضل
همه اشخاص ناب این جهان زو گشته شد حاصل
نخست آموزگار ما همو بودست ای غافل
که ازدامان پرمهرش بگشته شخصیت کامل
سه ربع تربیت اززادگانش گردن اوشد
جهان ما زعلم ومعرفت زین"قشرزن نوشد
به کسب علم ودانش دررقابت باهمه مردان
چنان کوشا ستی آنسان که سبقت گیرد ازآنان
تو پنداری زنان مثل تو باشند از خِرَد" عاری؟
چرا باید که حقش را به نصف خویش بشماری
خدا " یا قدرت برتر" به هرنامی که می خوانی
بگستردست خوانی را که حدّ ش را نمی دانی
همه موجود این عالم زانسان و ز حیوانش
بقدر سهم خود هردم فراگیرند از خوانش
تو قدرسهم خود بردار گرحق را خدا دانی
نه با نام خدا "حقّ دگر موجود بستانی
تومهرآیین از سهمت فرا مگذار پایت را
همی سرکوب باید خواهش بی انتهایت را
که بیش ازسهم تو مال دگر موجود این دنیاست !
همه موجود گر حقّش ستانَد این جهان زیباست !
همه موجود گر حقّش ستانَد این جهان زیباست!
خوراک‌خوان (آراس‌اس) دیدگاه‌های این محتوا