زِ هِجر کوی تو ای دوست، داغ دیده منم

لهیبِ آتشِ عشقت به جان خریده منم

کدام سو بروم از سراب این بَرَهوت؟

نفس تویی و غزالِ نفس بریده منم

چو ماهْ دوری و آشفته بر تو می نگرم

به شوقِ دیدنت آن پیرهن دریده منم

در آسمانِ خیالِ ستاره بارانت

همان ستاره که رنگ از رُخش پریده منم

توان فهم تو با چشم عقل ممکن نیست

طنین مهر تو با گوش جان شنیده منم

کتاب عشق زبان خِرَد نمی داند

حکیمِ در پیِ دیوانگی دویده منم

اگر فنا شوم از داغ دوری ات چه هراس؟

که آهِ لاله ی خون از جگر چکیده منم

و گر قرار بر این است دل بسوزانی

به ناله های دلش اخگر آفریده منم

مرا به حالِ نَزارم دَمی فرو مگذار

دَمی به دامن زلفت نَیارمیده منم

بیا که پینه ی خاکت شوم به وصله ی جان

کز این فِراق، فَراغت به خود ندیده منم