برای اویی که دوستم نداشت

صورتک‌ها سـرد و بی­روحـند

قلب‌ها چون پاره­ ای از سنـگ

خنده ­ها بی خود، دروغین، پوچ

دوستی ­ها حیله و نیرنگ

بِرکـه­ ها خشکیده، دلها سـرد

ذهن­ ها خالیِ از رویـا

نیست دنیایی که می­ خواهم

اینچنین آشـفته و بی­رنـگ

صفحه­ ی کاغـذ، قـلم، دیوار

گوش بسپارید دردم را

هیچ‌کس اینجا نخواهد خواست

گیرد این دستان سردم را

عقربه­ ها مات و مبهوتند

ساعتـم اِنـگار خوابیـده

دشمنی چون پُتک می­ کوبد

بی­اَمان هر لحظه هر دم را

من در این هنگامه و غـوغا

رانده و مغموم، تنهایـم

خسته از دیروز و امروزم

بیـمناک از مکر فردایـم

هیچ ­جا راه گریزی نیست

ناگزیرم من در این ماندن

عاشقی، احساس و خواهش ­ها

چون غل و زنجیر بر پایم

می ­زنم فریـاد و می­ پرسم:

معنی این دشمنی­ ها چیـست؟

یک نفر پاسخ دهد مـن را:

تا به کی اینگونه باید زیست؟

آرزوها رفته ­اند از یاد

دلخوشی­ هامان هـمه بر باد

بی­ هدف، بی­یار، فرسوده

تا به کی این رنج ها باقیست؟

می­ زنم فریاد و اما حیف

هیچ کس پاسخ نخواهد داد

دوستان و دشمنان هر دو

برده­اند این خسته را از یاد

حال چون شد هستی­ ام تاریک

دیگر از مردن هراسی نیست

خوب می­دانم پس از مرگم

می ­کنند قبر مرا آباد

سنگ قبر بر من ندارد سود

چون تنم پوسیده و فرسود

دیگر آخر بر چه کار آید

چون ندارد فرش تار و پود

گرچه یارم سنگ بوسیده

عاشقش دیریست پوسیده

دیگر امـا آب ناید باز

چون که پاییـن می­رود از رود

پس که تا هستم بیا ای دوست

بی‌تو من شعری فراموشم

بی‌تو چون پاییز بی ­برگم

بی‌تو من چون مرگ، خاموشم

ای تـو در قاب نگاهِ مـن

برترین انگاره­ی هستی

بی‌تو خون در قلب خشکیده

بی‌تو بی­ معناست آغوشـم