شش ماه از آن روز بارانی تلخ و دردناک می گذرد، چشمهایم را بسته ام و سرم را به شیشه اتومبیل چسبانده ام، باران می بارد و من یاد آن صورت نحیف زجر کشیده معصوم و دوست داشتنی می افتم که برای همیشه زیر آن پارچه سفید لعنتی پنهان شد.

صدای ستوان کریمی می پیچد توی گوشم (رسیدیم قربان) و مثل همیشه با شدت ترمز می کند و قبل از اینکه اعتراض کنم، می گوید (ببخشید دیگه تکرار نمی شه) و من با علم به اینکه باز هم فراموش می کند مثل آدم ترمز بگیرد به سربازهای نگون بخت کلانتری چشم می دوزم که گل و شل پاشیده روی لباس و سر و صورتشان را با یک لبخند زورکی ساختگی پاک می کنند...

به محض ورود نگاه های سنگین اطرافیان آزارم می دهد، نگاههای همراه با ترحم و دلسوزی و تکرار دردناک کلمه (متچکرم) در مقابل جمله های آزار دهنده همراه با احترامی که بوی تسلیت می دهند، بعد از شش ماه دوری این اولین ماموریتم است.

طبق معمول، دکتر صدیق به محض دیدنم از جا بلند می شود و مثل همیشه آن چهره دوست داشتنی با عینک مستطیلی ظریفش که چشم های ریز رنگی مهربانش را احاطه کرده آرامشی عجیب به دلم می اندازد ... پارچه سفید را کنار می زنم، پیرزن نحیف و رنجوری چشم های وحشت زده اش را دوخته است به من، صورتم را برمی گردانم، این روزها چشم های بی فروغ، زیادی آزارم می دهند... بلند می شوم و خانه را برانداز می کنم، یک خانه قدیمی کهنه و فرسوده با اثاثی اندک، اثری از به هم ریختگی در خانه دیده نمی شود و به غیر از یک صندوق کوچک خالی که روی زمین افتاده، چیزی توجهم را جلب نمی کند، از پنجره، حیاط خانه را نگاه می کنم و مامورهای کلانتری را که تلاش می کنند همسایه ها را به بیرون هدایت کنند، هنوز صدای شیون و زاریشان به گوش می رسد، نگاهم می رود سمت دختر بچه ای که گوشه حیاط چمباتمه زده است، یکی از همسایه ها کنارش نشسته و نوازشش می کند، اما دخترک بهت زده و مغموم خیره شده به کف حیاط .‌‌.. باز هم یادش می افتم، وقتی که سر تراشیده اش را توی آینه دید و با بغض خیره شد به موهای سیاه ابریشمیش که کف حمام را پر کرده بود ... دکتر صدیق دستش را روی شانه ام می گذارد، خوب می داند دیگر وقت دلداری دادن نیست، حال و هوایم را عوض می کند و از مقتول می گوید ..‌. (طبق گفته همسایه ها، پیرزنه و نوه ش، تنها توی این خونه زندگی می کردن، به نظر یه درگیری کوچیک بین مقتول و قاتل رخ داده، ظاهرا، قاتل پیرزن و هول داده و سر پیرزنه با لبه تیز طاقچه برخورد کرده ، احتمال می دم قاتل ترسیده و فرار کرده، چون پیرزنه از خونریزی و ترس مرده، نه از ضربه ای که به سرش خورده، یعنی اگه زود به دادش می رسیدن ممکن بود زنده بمونه، فکر می کنم حول و حوش ساعت هشت تا نه صبح این اتفاق افتاده، اون موقع نوه ش مدرسه بوده و از همسایه هام کسی چیزی ندیده، ولی به نظرم مقتول قاتل رو می شناخته، چون قاتل به راحتی وارد خونه شده، و اینطور که معلومه مقتول خودش در و براش باز کرده .... یک بار دیگر پیرزن و خانه را وارسی می کنم، همسایه ها چیز زیادی از مقتول و خانواده اش نمی دانند. هفت هشت سالی بیشتر نیست به این محل آمده اند و آدم های بی آزار و مهربانی بودند ... می خواهیم خانه را پلمپ کنیم، قرار است دخترک مدتی پیش همسایه ها بماند، حرفی نمی زند اشک هم نمی ریزد، دلم برایش می سوزد و برای تنهایی خودم و آن همه آرزو که بر باد رفت، چشمم به خرس پشمالوی آبی رنگی می افتد که روی گونی نان خشک لم داده و زل زده است به بقیه ، یاد عروسک های ریز و درشت رنگارنگ زیبایی می افتم که با اشتیاق برای کودکمان می خریدیم، کودکی که نیامده قیدش را زدیم تا ژاله راحت تر شیمی درمانی کند، شاید معجزه ای رخ دهد...

دخترک را می بینم که بلند می شود و روبروی خرس عروسکی می ایستد، طرز نگاهش عجیب است، یک خوشحالی اندک، که به سرعت تبدیل به نفرت می شود. دخترک با یک حرکت سریع عروسک را برمی دارد و به زمین می کوبد و شروع می کند به گریه، به سمتش می روم و در آغوشش می گیرم، تلاش می کنم آرامش کنم، اما او به خرس عروسکی بد و بیراه می گوید و سر انجام با وساطت همان همسایه دلسوز قدری آرام می گیرد.

دخترک با هق هق از خرس عروسکی کنار خیابان می گوید که همیشه در راه مدرسه می دیده، اینکه از مادر بزرگ می خواهد خرس عروسکی را برایش بخرد و حالا که خرس اینجاست ،مادر بزرگ رفته ...

جمشید روبرویم نشسته است لاغر و استخوانی و سبزه، چشم هایش شبیه چشم های ریحانه است، از روز حادثه می گوید .... شب قبلش بهم زنگ زد، هیچ وقت بهم زنگ نمی زد، یک بار من و کنار خیابون دیده بود می دونست عروسک می فروشم خودم شمارم و بزور بهش دادم، گفت یه خرس پشمالوی گنده که دامن چین دار تنشه می خواد، گفت ریحانه عاشق اون عروسکه و فردا روز تولدشه و مثل همیشه تهدیدم کرد که ریحانه نباید بفهمه من باباشم .....

هر روز می دیدمش ، ریحانه رو می گم، با دوستش سوار موتور همسایشون می شدن و می رفتن مدرسه، همیشه هم چشمش دنبال عروسکایی بود که لب جاده چیده بودم. دلم می خواست یکی از اونا رو بهش بدم ولی ننم قد غن کرده بود به ریحانه نزدیک بشم. اون روز بعد از اینکه همسایشون بچه ها رو برد مدرسه، منم خرس و برداشتم رفتم خونه ننه، خیلی دلتنگش شده بودم ولی ننه سرد برخورد کرد باهام، هنوز از دستم دلخور بود ،می دونم بچه خلفی نبودم براش، به بابای خدا بیامرزم رفته بودم خوب، یعنی شر و شور بودم و دردسر ساز، ولی ننه همیشه از سر تقصیراتم می گذشت تا اینکه مهر سمیه افتاد به دلم، بی کس و کار بود به نظر دختر بدی نمی یومد، بدون اجازه ننه عقدش کردم و دستش و گرفتم و آوردمش خونه، ننه حسابی شاکی شد ولی کار از کار گذشته بود، صبوری کرد، ولی سمیه زن ناسازگاری بود با ننه دهن به دهن می شد بعدشم فهمیدم معتاده و دستشم کجه خواستم طلاقش بدم که از شانس بدم سمیه حامله شد، تو همون بیمارستان بچه رو داد به ننه و رفت که رفت، ننه هم من و عاق کرد و ریحانه رو ازم گرفت تا بزرگش کنه و منم افتادم به صرافت زن گرفتن و رفتم سی زندگی خودم، زنم خودش دو تا بچه داشت، ریحانه هم که جاش پیش ننه راحت بود، پس منم به حرف ننه گوش دادم و واسه اینکه تو دردسر نیفتم از زندگیشون رفتم بیرون، ننه هم واسه اینکه مطمئن بشه کاری به کارشون ندارم تهدیدم کرد اگه خودم و نشون ریحانه بدم به زنم می گه قبلا ازدواج کردم و یه دختر دارم . تا اون روز لعنتی، به ننه گفتم عروسک، هدیه از طرف من ، اما قبول نکرد و خواست پول عروسک و بده، نمی دونم چی شد، صندوق پر پول و که دیدم از خود بیخود شدم، بد جور خورده بودم به خنسی صاحب خونه جوابم کرده بود و کلی هم قرض بالا آورده بودم، گفتم یکم بهم قرض بده، سر فرصت پست می دم، قبول نکرد، گفت با خون دل و ذره ذره برای ریحانه جمع کرده، گفتم ریحانه بچست کو تا بزرگ شه، من الان به این پول احتیاج دارم، زیر بار نرفت که نرفت. چسبیده بود به صندوق و ولش نمی کرد، هولش دادم، صندوق و ازش بگیرم که نفهمیدم چی شد، دیدم نقش زمین شده و خون از سرش می ره، ترسیده بودم پا گذاشتم به فرار، نمی خواستم اون طور بشه ... نمی خواستم ... سرش را لای دستهایش پنهان می کند و اشک می ریزد .....

عروسک های پشمالوی رنگی رنگی را می گذارم داخل کارتن و می گذارمشان کنار در و به ریحانه فکر می کنم و آینده نا معلومش و به هزار و یک بچه خواسته و ناخواسته و پدر و مادری که باید باشند و نیستند ....

هانیه طاهری / عضو انجمن داستان سیمرغ نیشابور