روزی روزگاری، روباهی مکّار و حیله گر در جنگلی سرسبز زندگی می کرد. روباه به چرب زبانی معروف بود و با این کار به بقیه نزدیک می شد و سرشان را کلاه می ذاشت!

روزی، روباه در جنگل می گشت که ناگهان لک لکی را دید. او به لک لک نزدیک شد و آن ها پس از چند دقیقه صحبت کردن با یکدیگر دوست شدند. روباه مدتّی نقش یک دوست خیلی صمیمی را بازی کرد و خلاصه لک لک را برای شام به خانه خود دعوت کرد. لک لک که سر از پا نمی شناخت دعوت روباه را پذیرفت.

روز مهمانی فرا رسید و لک لک به خانه روباه رفت. او که شگفت زده شده بود، با ناامیدی به غذا نگاه می کرد. خبری از غذایی لذیذ و خوشمزه نبود! روباه کاسه ای کوچک آورد که مقدار خیلی کمی سوپ داخل آن ریخته شده بود.

لک لک بیچاره اصلا نتوانست با منقار بلندش چیزی از سوپ بخورد ولی روباه به راحتی همه ی کاسه سوپ را لیس زد. روباه رو به لک لک کرد و در حالیکه لک لک سعی می کرد با نوک منقارش از سوپ بخورد، از او پرسید: "سوپ چه طور است؟ خوشت نیامده؟"

لک لک بیچاره که به شدّت گرسنه بود پاسخ داد: "نه خیلی هم خوب است، ولی من شکمم کمی درد می کند و نمی توانم بیشتر از این بخورم!"

روباه گفت: "ببخشید که اذیتت کردم."

لک لک پاسخ داد: "آه عزیزم! اینجوری نگو! من مشکل دارم و نمی  توانم از غذایت لذّت ببرم، تقصیر تو نیست."

لک لک از روباه به خاطر مهمانی تشکّر کرد و او را به خانه خودش برای شام دعوت کرد.

روز مهمانی لک لک نیز فرا رسید و روباه به خانه او آمد. بعد از سلام و احوال پرسی، لک لک شام را آورد.

او سوپ درست کرده بود و آن را در ظرفی بسیار باریک و دراز ریخته بود. لک لک با منقار بلندش به راحتی از سوپ خورد ولی روباه حتی نتوانست ذره ای از آن را بخورد.

لک لک پس از این که غذایش را تمام کرد از روباه پرسید: "از غذایت لذّت می بری؟"

روباه یاد مهمانی خودش افتاد و خیلی شرمنده شد. او مِن مِن کنان گفت: "من... من دیگر می روم. شکمم پر است."

روباه مکّار که خجالت زده بود، دوان دوان خانه لک لک را ترک کرد.

پند اخلاقی: چیزی که عوض دارد گله ندارد!