کمندِ ترنج قالی

از فریبا که جدا شدم قدم زنان رفتم سمت میدان ولیعصر. یادم افتاد کتابش را توی کیفم گذاشتم، بیرونش آوردم و ورقش زدم. بعد دیدم توی پارک روبروی کلیسا نشسته ام و مشغول خواندنم. گفته بودم معتادم. معتاد به کتابم، جنسش که خوب باشد فرصت را غنیمت می شمارم، فرقی نمی کند توی تاکسی باشم یا پارک...سه داستان اولش را توی پارک خواندم، بقیه را توی خانه، توی چهار چوب در اتاق، داستان « نقاشی » بیقرارم کرد، رفتم نشستم کنار پنجره، داستان « قضیه ما و آذر خانم » خودم را پشت اُپن آشپزخانه دیدم، با زانوهای بغل گرفته گوشه ی اتاق به آخر کتاب رسیدم، کتاب پُر بود از حفره هایی که سر ریز بود از زندگی. من توی هر داستان گوشه ای از خودم را دیدم، شاید خیلی بیشتر از یک گوشه حتی...

فریبا جان حاج دایی، اول یک تشکر حسابی بابت اسم کتابت، انتخاب خوبت، آخر نمی دانی من چقدر چقدر قالی دوست دارم، چقدر شیفته ی آن شاخه شکسته های لچک و ترنج ام، اصلا معتقدم همه ی آدم ها باید توی خیالشان یک قالی طرح ترنج داشته باشند، یک قالی مثل قالی حضرت سلیمان که هر وقت اراده کنند، بنشینند رویش و پرواز کنند به هر جا که دلشان خواست. من هم با داستانهایت پرواز کردم. برایم یک قالی سلیمان شدی، اول رفتم تا قلعه حسن خان، نشستم کنار چشمه به دیدن آب بازی بچه ها، چه خوب بود تصویرسازی هایت، من خنکی آب چشمه را روی پاهایم حس کردم.

توی داستان « نمی دانم، تو بگو » خودم را دیدم، آنجا که نوشته بودی« تلفن زنگ می زند. شماره آشنا نیست. شماره های آشنا را هم به زور جواب می دهم...» من بودم آن که شماره های آشنا را هم به زور جواب می دهد. آن جا که نوشتی« ...عجب جای خوشگلی..» من درخت و سبزه و قنات را دیدم، حتی آن آب که رو به بالا فوران می کرد. سر مزار که نشستند، من بوی گلاب را هم حس کردم.

داستان « ترنج قالی » یت را دوبار پشت سر هم خواندم فریبا جان...