گاهی به فیلم برادرم خسرو ساخته احسان بیگلری
محید آقای جوبچی بارانی

1. برادرم خسرو یک ملودرام خانوادگی سر راست است .قصه اش را بی هیچ پیچ و تابی می گوید و تمام.
2. ناصر عاقل است و موفق ، خانواده دارد ، خودش و همسرش پزشک اند و حالا محبور است برای مدتی از برادر نیمه روانی اش خسرو نگه داری کند.
3. اما فیلم حرفی فراتر از این دارد.اگر بیماری روانی به طور ژنتیک و در ادامه اکتسابی در این خانواده وجود دارد به مرور در می یابیم کسی که علایم بارز تری از عقده های حقارت ، خشم های نهفته و وسواس فکری دارد ناصر است

4.خسرو یک بیمار دو قطبی است در دوران سرخوشی دوست دارد فضای سرد و افسرده خانه ناصر را بشکند، دوست دارد به حال خودش باشد و زندگی را چنان که تعریف کرده ، احساس کند .
5. تعارض و تضاد این دو شخصیت بیمار نقطه عطف فیلم برادرم خسرو است . ناصر هاشمی با چهره سرد و فیزیک عصا قورت داده اش نقش ناصر را باور پذیر می کند .شهاب حسینی هم خسرو می شود و در حد یک ملودرام خانوادگی مایه می گذارد که بد نیست اما می توانست بهتر باشد.
6. احسان بیگلری کارگردانی قابل قبولی ارایه می دهد .تلاشش را در بازی گیری می کند و در این بین هنگامه قاضیانی در نقش همسر ناصر خوب در می اید.اگرچه انگار یواش یواش قرار پیدا و پنهانی برای تکرار این آرامش لیدی وار در تمام نقش های قاضیانی از پیش گذاشته شده است.
7.برادرم خسرو گاهی به مجید اقای حوبچی سوته دلان شبیه می شود. حسادت و کینه های برادر دیگر را به همان شیوه نمایش می دهد و گاهی شبیه مرد بارانی .خسرو شبیه داستین هافمن می شود .معصوم و دوست داشتنی .انگار خسروی پایان فیلم مجید اقای جوبچی بارانی با امضای جدید احسان بیگلری است.
8. فیلم لحظاتی (مثل تکرار پی در پی رفتارهای عصیانی خسرو و واکنش های مشابه ناصر ) در جا می زند .اما خوشبختانه به آزاردهندگی نزدیک نمی شود.
9. سکانس مکالمه ناهید و ناصر در خانه ناصر  و تبادل اطلاعات تکراری کمکی نمی کند و هیچ تاثیر دراماتیکی ندارد .
10.می شد که فیلم در همان اتاق ای سی یو و نمای پشت شیشه تمام شود.شاید این پایان باز به فضای حسی و تاثربرانگیز فیلم کمک بیشتری می کرد.چون از اینجا به بعد فیلم عملا هیچ حرف و اتفاق تازه ای ندارد  جز خبر خوش بهبودی خسرو (که به شکل سلیقه ای می شد باشد یا نباشد )
11. همین که برادرم خسرو یک فیلم سرراست و بی ادعاست و دنبال حرف های عجیب غریب نمی گردد برای کشاندن یک خانواده به سینما کافی است.حتی اگر یک اتفاق خارق العاده نیانداخته باشد

سپیده ابرآویز /بهمن 94