انتشارات شهرستان ادب: ذهن ایرانیزه شده ما ایرانیها زمانی که بهمن ماه می‌آید ناخودآگاه منتظر انبوه سریالهای بی سر و تهتم شاهنشاهی و ساواک است و همش دیکته این مطلب که ملت دست چه دولت خونخواری اسیر بوده است و این صحبت‌ها. رمان روزگار فراموش شده هم در پس زمینه ساواک و قبل از انقلاب دارد.

چیزی را دستاویز کردن بر علیه کسی. اشارۀ مدخل به حوادث سال سی و ششم هجری است. عثمان در آن روزها پیوسته قرآن پیش روی داشت. چون کسی نبود که شورشیان را از در براند و اینان نیز راه ورود نداشتند، آتش آوردند و در و طاقک آن را آتش زدند. چوب‌ها بسوخت و طاقک بر در افتاد. عثمان در نماز بود. قرائت وی تند بود، به سر و صدا اعتنا نکرد و غلط نخواند وا نماند و پیش از آن که بدو رسند سوره را به سر برد و بار دیگر نزد مصحف نشست.

از دیدگان منتقدان ادبی، یکی از کارکردهای داستان علمی، نقش پیامبرگونۀ این آثار است. داستان‌هایی در این ژانر می‌تواند تلنگری به بشر بزند تا خود را از مواجهه با آیندۀ تلخ باز دارد. زیرشاخۀ ادبی «تاریخ جایگزین»، یکی از زیر-ژانرهای ادبیات گمانه‌زن است که در کشور ما کمتر شناخته شده است. در داستان‌های به این سبک، ریشۀ مسائل به تغییراتی در گذشته برمی‌گردد و نویسنده می‌کوشد با پاسخ به «چه می‌شد اگرها» یک خط سیر جدید را برای تاریخ بیافریند.

بررسی داستان

1- راوی: اول شخص

مثال: یک ماه است که فرانتس مُرده. هشتاد ونُه سالش بود که مُرد، هفتاد ونُه سالش بود که من برای اولین باردیدمش. دوست داشت اسمم را درست تلفظ کند.

اویدیپوس[1] پس از رسیدن به پادشاهی، بی آنکه از گذشتۀ خویش چیزی بداند، چندی بر تبس فرمان راند. اما، سرانجام سالی که می‌بایست راز از پرده بیرون می‌افتاد؛ سالی که برای اویدیپوس آگاهی، درد و رنج به ارمغان آورد.