در این داستان، سفر نوجوانی به تصویر کشیده می‌شود که برای رفتن به درون جاده و آغاز سفر خویش، راهی جز دزدیدن اتومبیل پدربزرگ ندارد. او همراه مردی جوان سفر خود را آغاز می‌کند، ولی آنان در طول سفر درمی‌یابند که تنها نیستند، زیرا یکی از همکاران او نیز خود را در اتومبیل پنهان کرده بود. این گونه است كه فالکنر داستان‌سرایی‌اش را آغاز می‌كند و با روایت‌های مختلفش، داستانی جذاب را شکل می‌دهد. برخی منتقدان در توصیف این کتاب نوشته‌اند که خواندن رمان «حرامیان» مانند این است که پای صحبت پدربزرگی بنشینی و او مدام از خاطرات جوانی خود بگوید. حوادث این داستان به زمانی باز می‌گردد که اتومبیل به تازگی اختراع شده و جامعه غربی تغییرات زیادی را در خود می‌دید. با این نظر هم رمان «حرامیان» جالب توجه است؛ زیرا ذهنيتي تازه از نخستین اتومبیل‌ها و صاحبانشان به مخاطب می‌دهند. این‌که نخستین صاحبان اتومبیل‌ در آن منطقه چه کسانی بوده‌اند و رفتارشان در مواجهه با این كالاي نو چه بوده است. با این حال، در برخی قسمت‌های کتاب، به نظر می‌رسد برخی حوادث تنها در تصورات نویسنده و شخصیت‌ها رخ داده؛ حوادثی که به هیچ زمان و مکان خاصی تعلق ندارند. فالکنر در این داستان، از فاصله میان انتظارات جامعه و نیازهای انسان‌هایی سخن می‌گوید که درگیر مشکلاتی بزرگند؛ مشکلاتی که نمی‌دانند چگونه باید با آن‌ها دست و پنجه نرم کنند. اما علاوه بر اشاره به مسایل اجتماعی، رمان «حرامیان» حوادثی بسیار خواندنی روی می‌دهد و از این لحاظ، می‌توان ماجراجویی‌ها و حوادثی را که برای شخصیت‌ها رخ می‌دهد، با داستانی چون «هاکلبرفین» مقایسه کرد. برای کسانی که با نثر فالکنر آشنایی زیادی ندارند، این کتاب می‌تواند آغازگر خوبی باشد، زیرا دشواری‌های متون کلاسیکی چون «خشم و هیاهو» را در خود ندارد. با این‌ که در رمان «حرامیان»، برخی شخصیت‌پردازی‌ها و موضوع هاي اصلی داستان‌های فالکنر دیده می‌شود، اما با قطعیت می‌توان گفت این رمان، شامل عناصر و تکنیک‌های مدرنی که فالکنر با آن‌ها در ادبیات جهان شناخته شده می‌شود، نیست. «حرامیان» در سال‌های پایانی زندگی فالکنر نوشته شد و داستانی توصیفی و تصویری از زندگی نوجوانی است که دوست دارد ماجراهایی جدید را تجربه کند. این کتاب توانست جایزه ادبی پولیتزر را نیز از آن فالکنر کند، اما بسیاری از منتقدان بر این باورند که تنها دلیل اهدای این جایزه به كتاب «حرامیان» این بوده که نويسنده‌اش تا آن زمان این جایزه را به دست نیاورده بود و مسوولان برگزاری این جایزه ادبی، دوست داشتند نام نویسنده بزرگی چون فالکنر نیز در کنار نام دیگر بزرگان قرار بگیرد. برخی از منتقدان و مخاطبان نثر این کتاب را نمی‌پسندند، زیرا معتقدند جملات طولانی فالکنر، مخاطب را خسته می‌کند و مخصوصا بخش‌های ابتدایی رمان، به صبر و حوصله خواننده نیاز دارد. زیرا در بسیاری از بخش‌های متن اصلی کتاب، فالکنر از علایم نگارشی استفاده نکرده و متن داستان را بدون توقف پیش برده است. رمان «حرامیان» در سال 1962 منتشر شد و آخرین رمان ویلیام فالكنر است كه بعد از یک سال توانست برنده جایزه پولیتزر شود. ویلیام فالكنر پیش از انتشار حرامیان گفته بود كه «مشغول نوشتن كتابی زرین درباره ولایت یوكناپاتافا است» تا با آن حرفه نویسندگی خود را به پایان برساند؛ شاید حرامیان همان كتاب مورد نظر فالكنر باشد. ویلیام فالکنر در سال 1962 میلادی و در سن 64 سالگی درگذشت. او در حوزه‌های مختلفی در ادبیات وارد شد و در آثار او می‌توان چندین رمان، داستان کوتاه، نمایشنامه، شعر و همچنین مقاله را مشاهده کرد. فالکنر را بیشتر با رمان‌هایش می‌شناسند؛ رمان‌هایی چون «خشم و هیاهو»، «یک گل سرخ برای امیلی» و «گور به گور» که به زبان فارسی نیز ترجمه شده‌اند. تورج احمدی تاکنون آثاری چون «مامور معتمد» نوشته گراهام گرین و «نخل‌های وحشی» اثر ویلیام فالکنر را نیز به فارسی ترجمه کرده است. «حرامیان؛ یک خاطره»، نوشته ویلیام فالکنر با ترجمه تورج یاراحمدی، در 360 صفحه و با قيمت هشت هزار تومان، از سوی انتشارات «نیلوفر» منتشر شده است.