(۱)
دریا دور بود وُ ماهی،
به تنگ کوچک‌اش دل بست.
دیگر باور نکرد، قصه‌ی دریا را...
(۲)
باورم نمی‌شود،
غروبی ضخیم در تنت رخنه کند.
***
تو که همیشه همسایه‌ی آفتاب بودی!
(۳)
ماه را، درون باغچه چال کردم!
فردا بر درخت خرمالو
صد فانوسِ گس،
--آویزان بود!
(۴)
بوی دسته‌ی "تبر" می‌داد،
--{در ذهنش}
نهالی که باغبان کاشت!
(۵)
بین ساختن نیمکت وُ،
هیزم،،،
سردرگم مانده‌ست نجار
***
درختِ خشکیده
از عشق چه می‌فهمد؟!
(۶)
پرنده‌ای مغموم
بر درختِ کنج حیاط می‌خواند،،،
--برای پیراهن‌های آویخته بر طناب!
امیدوارست
قلبی درونشان
در تپش باشد!.
(۷)
مانند تاک پیر حیاط
دلتنگی، ریشه دوانده است؛ در من!
***
هر چه با داس می‌بُرم
باز جوانه می‌زند!
(۸)
شمعی فروزان،
در هجوم تندباد
تن به صلح نداد وُ
ایستاده شهید شد.
(۹)
زیر ساطور سلاخ،
یا به چنگال گرگ گرسنه!
چه فرق می‌کند:
[نوازش]، مرگبار است؛
برای گوسفند فلک زده!
(۱۰)
به زوزه‌های گرگ دل بست؛
میش بخت برگشته،
چوپان که لالایی نمی‌دانست!
(۱۱)
پای درخت افتاد؛
--سیبِ فاسد!
فرجام همنشینی با نااهلان بود،
--به کِرم دل بستن!
(۱۲)
خسته از کویر،
به کدامین باران پناه باید برد؟!
--وقتی خشکسالی چشمم
قِدمتش؛
به ماقبل کوچ ابرها--بر می‌گردد!.
(۱۳)
بی‌هوده‌ست تسلای مترسکی
میان مزرعه‌ای سوخته،
وقتی خودش، با دست‌های نداشته‌اش
خاکسترش را به باد می‌سپارد!
(۱۴)
[دیکلوفناک]،،،
نام دیگرِ پدرم بود.
که سال‌ها با دردِ پاهایش؛
--دنبال ما می‌دوید!
(۱۵)
آرام وُ،
ایستاده، مُرده‌ام...
***
رسم سروها اینگونه‌ست
کمک نیاز دارید؟ 
چت از طریق واتساپ