لای رانهایت بیدادِ کلماتِ خستە
روح شبها را بە اوج میرساند تنهایی
درتاریخِ مچالەشده‌ی خانم فالگیر
منِ در تو
سطحی نرم تر از روزهای مردە دارد
خستەام از تن های شلاق خوردەی روحت
از لایەهای پر تلاطم دستهایت
آرامش را در پیچش موهای طلایی ات
بودن را با خمیدگی آن همە آەە شکستە از درون
حسِ سرشار از زنانگی ات
آن همە با هم بودن و
ساختن شکلی بە شکل نبودن
بە شکل زنی افتادە در پسِ حسهایش
کشیدە در امتداد روزها
و هی کجای تنش را کی بیابد آن مرد عوضى را
فریاد میزنم
/بزن فریاد را که اینگونه ماندن جرم نیست لامصب/
زنی ایستادە میخواهد کجاهای بودنش را باز
باز کند بە ناکجای بستەی تنش و
من آهاى بیا من منم را فریاد بزند
بە دروازەی خیابانی خلوت
آهااى خیابانهای خلوتِ درهم بودن
یادم می آيد خوش قلب کە بودم
توى خیابان عاشقان، آن بالا بالاها
سرم گرم تکان تکان سینەهای زن لکاتەای
روی مرد مومن شهر و هن هن کنان آن خانم را
بە مسخرە میگرفت عوضى
خانم هم در لابلای آن همە روز مردە
آنجايش را
بە شبهای خلوتِ خیابانِ درهم بودگی
نثار ميكرد کە لابد
زمانی خودش پس کوچەهای آن خیابان را
هی بە دوش می کشیدە تا اینجای امروزش
/ بزن فریاد دیونه زندگی را اینگونه خواهم مرد /
کل شب را دنبال شیهەهای آتشين تو
تکان های دزدکی سینەهایت را زیر آن چادر مخملی تنت
میفشردم بە دستهایم و نالەهای بی حَجابت را
برای دوست دختر پسر همسایەمان دهنی میکردم
کە لامصب بجای احوالِ دوست پسرش
خندەهای سکسی تو را برايم نقش بازی کند و
برای پسر بچەهای محلەمان
از بوی عرق آن آقاى مومن
از بالای تنت بە پایین
چیزها را در هم و باز بکنم
تو واین پاییز لعنتی تا ته خیابان عاشق، خانم همسايە و فرو رفتگی عضلاتِ ران ها را
چراحس گرما نمی بندید؟
کدامین خیابان بیهودە را می شود عاشق نامید
کە هر روزش در تحمل چَشمهای منتظر
در رگ هایم بە دوش می کشانم؟
کە تکرار نگاەهایت در خون مردگان بی کفن
میشود تمنای نفرین شدە
بر روی لبان زنی کە تمام بودنش را فاحشە بە سر برد
/فاحشه‌گی ام را به کجای بودن بفریادانم در این گونه مردن و
ماندن پر از جرم؟/
دردهای بی صدایی کە تکرار میشوند در چشمانِ دختری نابالغ را
کجای مردانگی این شهر مومن بگذارم؟
آهااااى مومنهای شهری پر از صداهای بی پناە و
درد در استخوان معشوقەام!
انگار فریادهای پر از خشم را
سفرەی خالی مادرانِ تن فروشِ این خیابان عاشق
بە گوش پدرانِ برنگشتە از جنگ میرسانند و
من در آرزوی دیدن روزی
یا بمیرانند من را بر دوش این آرزوی سگی
کە مردهای مومن شهر را بمرگانند در تن/هایشان
کە بوی تعفن مردار
لیز میخورد از وجود مطهرشان
چون تنی زخمی،مایوس
از شهری خونین
بر روی پیادەروهای ممنوعە ازحسِ دوستداشتن و دختران و مادران شتاب زدە
از من بیهودە تر کسی هست
بە یاد مردنِ خود آواز خفگی سر دهد؟
دوست میداشتم نالەهای زن تن فروش با مردان شهر را
آوازغروبی کنم در روزهای پایانی پاییز و
انگار گیسوان بریدەی زنان شهر
در لابلای جنازەهای ممنوعە از پسرانشان
ساززدنِ آوای غم انگیز را
بە فنا دادند ومن از دور
فرم هایی ازاین ناکجا/آبادِ بودن در آزادی
را در خود به تصویر کشانده‌ام و
دنبالِ آخرین بار
دیدنِ چشمهای معشوقەام میگردم
کە دیگر مرا بە یاد نمی آورد
ای مادران مومنِ زیر تازیانەی جلادان منفور
هنگام اعتراف رسیدە است
راز دختران فرزانەتان را مدتهاست بە کول کشیدەام و
نفسهای شهوت زای مومنان را تُف کردەام بە صورت حاجیان مخلص
حجاج صف کشیدە بە هم خوابگی زن هرزە شدەی همسایە و
بە یاد گلولەهای سرخ بر سینە پسرانتان
عریان خواهم شد در شبی پر آشوب و
کَولیان زخم دیدەی روحم
چون تنی خونین
در رگ دختران این شهر
آوازِ غم انگیز عاشقان را
حیران پیروزی شماها میکنند.
کمک نیاز دارید؟ 
چت از طریق واتساپ