هنوز برای نشستن
سهمی دارم
بر نیمکتی
که در سمتِ آفتابگیر
این پارک مانده است
و کمی دویدن
در پاهایم به ذخیره
تا هممن که غروب
پلک نشان داد
پروانه‌ها را جمع کنم
و به آغوشِ امن کلمات بروم
هنوز می‌توانم
با یک مداد
و یک برگ کاغذ
زمستان را
به نا کجا آباد ِهر کجای ممکن
تبعید کنم
و شکل ِ دهان تو را
از روی صدای پرندگان
طوری نقاشی کنم
که گوشِ تمام درخت‌ها
به سمتِ زبانِ شیرین تو باشد
هنوز می‌توانم
گاهی
که هوایت به سرم می زند.
کمک نیاز دارید؟ 
چت از طریق واتساپ