داستان «زمزمة منحوس» محمد کیان بخت

زمزمه­ ای منحوس توده­ های نرم و پیچ در پیچ ذهنم را مچاله می­ک ند.

زمزمه­ ای که پی در پی در تو در توی سیستم عصبی ذهنم می ­چرخد و مرا به وادی نابودی می­ کشاند و دنیای شیرین و زیبای زندگیم را با تلنگری؛ تلخ و نازیبا می­ک ند.

این زمزمه منحوس مرا به‌سوی مرگ شیرینی سوق می‌دهد؛ مرگ شیرینی که از روی عجز و ناتوانیم در برابر کوچک‌ترین مسائل وجودم را به سخره می­ گیرد!

تصمیم گرفته­ ام این زمزمة سمج را غافلگیر کنم؛ تبسمی بر گوشه لبم می­ نشیند، زمزمه درون ذهنم به گوشه­ ای پناه می­ برد؛ گویی از تصمیم مبنا بر غافلگیریش مطلع شده است. نگاهم را بر چهره ­اش میخکوب می کنم؛ او وحشت‌زده به‌دنبال دالانی در تو در توی ذهنم می ­چرخد؛ با سماجت تعقیبش می­ کنم و در تاریک‌ترین نقطه ذهنم رودررویش قرار می­ گیرم.

همانند دفعات قبل تمام زندگی نکبت­ بار گذشته ­ام را به‌رخم می­کشد و سعی دارد در این تاریک‌ترین نقطه ذهنم از دیده ­ام پنهان شود.

آنچنان گذشته­ ام دردناک است که توان هر واکنشی را از من سلب می­ کند. بغض گلویم را می­ فشارد و دنیای بیرون را در درونم به شکل دهشتناکی بازسازی می­ کنم؛ دنیای زیبایی که با مسافرت به درونم تلخ و گزنده می­ شود.

زمزمه حریص و مشتاق به مرگ؛ مرا به‌سمت کشوی قرص­ هایم می­برد و نگاهم را به‌سمت طناب داری که با نهایت ظرافت و دقت بافته است می­ کشاند. او هنرمند قهاری است و مرا به زیباترین شکل؛ ناتوان و ملول نقاشی کرده است. او نقاشی است که تنها هنر فروپاشی را به من ارزانی کرده است.

هر لحظه جنگی تمام عیار بین من و او در جریان است. من برای حفظ موجودیتم دست به هر کاری زده­ ام و او برای نابودیم تمام توانش را خرج کرده است. سال­های زیادی برای فرار از گزندهای مخربش به هرویین پناه برده بودم، حتی یکبار با مصرف تعداد زیادی قرص به خواسته ­اش تن داده بودم.

منتها من هنوز زنده ­ام و او نیز دست از تلاشش بر نداشته است.