یکی بود یکی نبود .دوخرس مهربان وبازیگوش به نام پانی وپنی در جنگل سبز در کلبه ای چوبی کنار رودخانه زندگی می کردند.

آن دو هرروز برای بازی کردن به بیرون از کلبه می رفتند وغروب به کلبه باز می گشتند.

پانی وپنی دوستان زیادی داشتند؛آقا خرگوشه،خانم جوجه تیغی،سنجاب کوچولو که باهم روزهای پراز شادی وخوشحالی را می گذراندند.

پانی یک قلاب ماهیگیری داشت که بیشتر روزها برای خودشان ودوستانشان ماهی می گرفت،پنی هم آتش درست کردن و کباب کردنِ ماهی ها  را به عهده گرفته بود،وآنها به خوبی وخوشی دورهم غذا می خوردند.

روزی از روزها که پانی وپِنی برای بازی کردن به بیرون از کلبه آمدند ،تصمیم گرفتند به وسط جنگل بروندتا حیوانات بیشتری را ببینند وبا آنها دوست شوند، همین طور که بازیکنان می رفتند پِنی خسته شد وبه درختی تکیه دادوخوابش برد،اما پانی با همان حالت بازیگوشی براه خود ادامه دادکه ناگهان چشمش به کندوی عسل روی درختی افتاد،برقی در چشمانش افتادو به سمت کندو دوید،از درخت بالا رفت ودستش را داخل  کندوی عسل برد؛وای وای همه ی زنبورهای عسل به پانی حمله ورشدند وپانی از روی درخت افتادوزنبورها شروع به نیش زدنش کردند،از صدای ناله ی پانی،پِنی از خواب پرید وبه سوی او دوید.

این سروصداها باعث شد که ملکه ی زنبورها از لانه اش بیرون بیاید.ملکه زمانی که دید زنبورها درحال نیش زدن پانی هستند ،فرمان داد به لانه یشان بازگردند؛ ملکه به سمت پانی رفت وبه او گفت:من ترومی شناسم اسمت پانی است.توخرس مهربانی هستی، ولی باید بدانی ، نباید بدون اجازه دست به عسل هایم میزدی؛ اگر عسل می خواستی باید از زنبورها اجازه می گرفتی.

پانی به اشتباهش پی برد و معذرت خواهی کرد،درهمان حال واحوال پنی هم از راه رسید ومتوجه ماجرا شد و از ملکه بابته بخشیدن پانی ،تشکر کرد.

ملکه ی مهربان یک کوزه ی بزرگ عسل به آنها هدیه داد.