بر مدار عاطفه

"و من یک زنم

باتمام برجستگی هام

که در پاکت خالی سیگار تو

ثبت خواهم شد" (ص،94)

"آنقدر درخودم

فرو رفته‌ام

که سیگارهایم

نفس

نفس

می‌زنند"(ص،78)

"امروز

پله‌ها

پنجاه سال

ازمادرم

جوانتربودند"(ص،53)

شعرها نه پیچیده‌اند و نه دارای راهروها و کانال‌های انحرافی، افق تصویری شعرها دم دست نیست اما دردسترس است. شعرها درگیر حس‌اند حسی که خیلی محترمانه اروتیک است. هوچی گری ندارد وجسورانه مویه نویس است. کلمات در شعر آیدا بالغ‌اند اما شاعر در استفاده از امکانات شعری گشاده دستی به خرج نداده است. حس و لحن درشعر خوب به کار گرفته شده و مضمون سیالیت دارد بین کام و ناکامی و یأسی ساده که رنگ و بوی فلسفی هم دارد با مفاهیم دست به گردن است.

افق شهودی شعرها از افق ادراکی آن‌ها پررنگ‌تر است گاه شعرها دارای پیش متنی درشت وپرنگ هستند که از شعر برجسته‌تر اند مثل:

"مرگ

روی انگشت کناره‌ام می‌چرخد

وتو

تازه از خاکستر سیگارت متولد می‌شوی"(ص،94) که پیش متن آن حکایت ققنوس ومرگ و زاده شدن است.

"خوش به حال آهوها!

به شکل دست‌های تو آب می‌خورند

چقدر مادرانه به استقبال گل‌ها می‌روی

وانگشت هایت را

توی انگشت‌های خاک

قفل می‌کنی

من اما با دهانی پر از باروت

در آستانه لب‌های تو

خوش به حال آهوها"(ص،77)

شاعر بدون توجه به ضرورت هم نشینی اقدام به تقطیع و برشی غیرقابل پذیرش درسطرهای شعری کرده است چرا که این برش‌های غیرمعمول نه معنازایی در حوزه کلام می‌کنند و نه اهل تشخص‌اند و نه کلام را مؤکدتر وبرجسته تر نشان می‌دهند.

در شعرها لحن غناییست و گسترهٔ حکومتی این لحن و حس پا به زا و کارامدی که در روح شعر حکومت می‌کند چشمگیر است و چهارستون شعر روی اندام واره ای از لحن و حس و تعلیق و گشایش تعلیق بنا نهاده شده است و شعر کلامی یله شده در کاسه‌ای پر از احساس است و در این جمع سهم خیال و اندیشه کم رنگ‌تر است. شعرها تک تأویلی هستند دال‌ها شناور وپا به زا نیستند و عدم آمیزش خیال و حس فضای تأویل پذیری متن را تنگ و محدود کرده‌اند و باید پذیرفت هرچه این فضا تنگ‌تر و محدودتر باشد مسلماً شعر نه فرصت نمادین بودن را می‌یابد و نه می‌تواند در تمثیلی بودن عرض اندام کند و اگر شاعر این عرصه را وسیع‌تر می‌گرفت بیشتر می‌توانست خودش را به شعرش پیوند بزند و چه بینی‌اش را در ظرف کلام بریزد.

به هر حال شاعر در لحظه زیست دارد وشعر او فرزند لحظه‌های حال شاعر است.

اشکلوفسکی معتقد است که "هنرراهی ست برای زیستن آنچه درحال شدن است و در هنر آنچه شده است اهمیتی ندارد"(نقد ادبی قرن بیستم، صفحه 30)"

آنجا که روزمرگی به ادبیات پا می‌گذارد خود همان ادبیات می‌شود و باید چون رویداد ادبی ارزیابی شود"(همان، ص 30)

این یعنی به روز کردن مصالح گفتمانی در شعر. آیدا اهل مرز کشیدن میان کلمات نیست اینکه بعضی کلمات سیاه‌اند وبعضی سپید، بعضی لایق و بعضی نالایق، بعضی مکروه و بعضی حلال،