آدونیس در کتاب «صحنه و آینه‌ها» سعی کرده است تا نوع ادبی تئاتر و نمایش را در بافتِ شعر درهم تند و با آوردن دیالوگ‌ها، مونولوگ‌ها، روایت، ارجاعات اسطوره‌ای، تلمیحات تاریخی و دینی کتاب را فربه‌تر کند و راه را برای خوانش هرمنوتیکی و تأویلی هرچه بیشتر بگشاید و تا جایی که امکان دارد خواننده را در فهم و گشودن رمز و رازهای آن سهیم گرداند.
آدونیس در این اثر به خلق گونۀ شعر-نمایشنامه دست می‌یازد. چراکه در این کتاب از دیالوگ و گفتگو فراوان سود می‌جوید، و نیک می‌دانیم که گفتگو و دیالوگ ستون فقرات نمایشنامه است. بنابراین گونۀ شعر-نمایشنامه باعث غنای شعری از جمله چند صدایی (پلی‌فونی)، خلق جریان‌ها و مناسبات درون شعری شگرفی می‌شود.
گفتیم که آدونیس در این اثر از شکل و فرم نمایشنامه بهره می‌گیرد و از آن به سوی شعر و شاعرانگی حرکت می‌کند. به زبان دیگر، آدونیس از امکانات و ظرفیّت و ظرافت‌های نمایشی در جهت اعتلای شعر خویش بهره می‌برد و هرگز دغدغۀ آن نداشته است تا نمایشنامه‌ای شاعرانه بنگارد، بلکه از این تکنیک سود می‌جوید تا یکنواختی و تکرار و استبداد راوی و "من" استعلایی را بشکند و به "ما" و گفتمان نزدیک گردد. از سویی دیگر آدونیس با این رویکرد، آشکارا در پی استوار ساختن این امر است که میان انواع ادبی دیگر (شعر، رمان، نمایشنامه و ...) در حرکت و جوهر، تفاوت و جدایی نیست؛ چراکه جوهر راستین خودِ " نوشتن و آفرینش" است. آفرینشی که "انسان" مرکز ثقل آن است زیرا وی نیز، به‌سان ژاک دریدا باور دارد که تمام هستی و بخصوص "انسان" به مثابه "متن" است که باید از زوایای گوناگونی کاویده و تأویل گردد.
همچنین آدونیس برای آنکه فاعلیّت شعر را ارتقا دهد و بیش از پیش، شعرِ خویش را بارور کند، از تکنیک "نقاب" بهره می‌جوید. وی با بهره‌گیری از تکنیک نقاب و فراخوانی شخصیّت‌های تاریخی، اسطوره‌ای و دینی، کلیشه‌ها و عادت‌های ذهنی مخاطب و نیز سنّت‌های ادبی مرسوم را درهم می‌شکند و مخاطب را در فضای شناوری از ابتکار، افسون و دلالت‌های معنایی بکر و هنری پرتاب می‌کند ■
نام کتاب: صحنه و اینه‌ها
نویسنده: آدونیس
مترجم: صالح بوعذار
شعر جهان_شعر عربی
رقعی_شومیز
تعداد صفحات: ۲۵۰ صفحه
نوبت چاپ: اول سال چاپ_زمستان ۱۴۰۱