دل  ابری آسمان

 از سیاهه ی پرندگان  مهاجر پُر است

پرندگان که

از موطن شان پر باز نکرده اند

همچنانکه به موطن شان کوچ نمی کنند

دل سپید شعر

از سیاهه ی واژگان  سرگشته پُر است

واژگان که

از حقیقت هستی برنیامده اند

همچنانکه به حقیقت هستی را ه نمی برند

دل فلسفه اما

 از هیچ است که پُر است

هیچ که

از سپیدی بر سپیدی نقش می زند

و موطن  فیلسوف تا همیشه کوچیدن است