خلاصه‌ی فیلم: سایمن (جیمزمک‌آوی) که در یک حراجی کار می‌کند، با تبهکاری به نام فرانک (ونسان کسل) برای دزدی تابلوی «ساحره‌ها در هوا» اثر گویا که ارزش زیادی دارد همکاری می‌کند اما وقتی زمان دزدی می‌رسد به فرانک خیانت می‌کند و تابلو را پنهان می‌کند. فرانک عصبانی می‌شود و با دسته‌ی اسلحه به سر او می‌زند. بعداً فرانک حتی سایمن را شکنجه می‌دهد تا جای تابلو را یادش بیاید اما این اتفاق نمی‌‌افتد. فرانک سایمن را پیش یک مشاور روانی به نام الیزابت (روزا ریوداوسن) می‌برد تا با استفاده از هیپنوتیزم جای تابلو را پیدا کند. اما این جلسات درمانی باعث می‌شود که هرسه نفر وارد یک بازی خطرناک ‌شوند، بازی‌ای شامل منجلاب گذشته و خاطرات فراموش شده‌ی سایمن.

دنی بویل، تلاشی فراتر از تقدیر:

خلسه، عنکبوت‌قرمزی در اعماق ناخودآگاه انسان:

بار اول نیست که در مورد تأثیر تلقین یا دروغ‌هایی که به یک نفر گفته می‌شود یا حتی پاک شدن قسمتی از حافظه و موردهای این چنینی فیلمی ساخته می‌شود. برای نمونه می‌توان به inception، Eternal Sunshine of the Spotless Mind، Fight Club، Total Recall، The sixth sense و... اشاره کرد. یکی از صحنه‌هایی هم که دیگر تأثیرپذیری‌اش کم شده و تقریباً کلیشه است واکنشی است که یک شخصیت به درمان می‌دهد و بعد معلوم می‌شود تنها تلقین خود اوست. نمونه‌ای که همین چند وقت پیش در فیلم عوارض جانبی (Side Effects) هم اتفاق افتاد. یک روانشناس به بیمارش می‌گفت که می‌خواهد از او یک تست بگیرد، به او امیتال تزریق می‌کرد و تأثیر دارو از جمله بیهوشی را به او می‌گفت. بعد هم بیمار بیهوش می‌شد. اما بعداً معلوم می‌شد که پزشک فقط به او آب نمک تزریق کرده. در عوارض جانبی این ایده اصلاً آن تأثیری که باید را نداشت و ایده به‌کلی از دست رفته بود. اما در خلسه وقتی الیزابت در حضور فرانک از سایمن ام‌آر‌آی می‌گیرد و واکنشش به یک‌سری عکس را دریافت می‌کند، به سایمن می‌گوید که هر بار به عکس او فکر کند به تو شوک الکتریکی وارد می‌شود، و هربار هم مقدار ولتاژ آن بیشتر می‌شود. کار به‌جایی می‌کشد که سایمن نمی‌تواند به‌جز الیزابت به چیز دیگری فکر کند و مدام عکس او را می‌بیند حتی با وجود شوک الکتریکی‌ای که هر ثانیه بیشتر و بیشتر می‌شود. اما الیزابت به فرانک می‌گوید که اصلاً به سایمن شوکی وارد نمی‌شود و او فقط باور دارد که اینطور است. این ایده چنان تأثیرگذار می‌شود که بقیه چیزهایی که شاید قبلاً در فیلم‌های دیگر دیده باشید هم اینجا جذاب می‌شوند. مرور چیزی که در ذهن سایمن و چیزی که بیرون از ذهن او و در واقعیت می‌گذرد به‌صورت موازی و پاره‌پاره نشان داده می‌شوند تا با یک روند جدید و با استفاده از تکه‌ای از گذشته، مثل شروع شک سایمن به الیزابت که نیمه‌شب با انگشت به شیشه می‌زند تلفیق هرچقدر پیچیده‌تری داشته باشند. پیچیدگی‌ها آنقدر زیاد هستند که در نهایت می‌فهمیم فراتر از چیزی که ما می‌دانستیم و حتی خاطره‌های سایمن بوده‌اند. اینکه از ابتدا چرا الیزابت خودش را وارد این کار کرد و برای داشتن رابطه با سایمن که کاری غیرحرفه‌ای و غیر‌اخلاقی است اصلاً مخالفتی نداشت سوال‌هایی است که پاسخ‌شان را در انتها از زبان خود الیزابت با بازگشت به گذشته‌ای حتی قبل‌تر از دزدی تابلو پیدا می‌کنیم.در نهایت فرانک می‌ماند و آی‌پادی که الیزابت مشابه سکانس سور‌رئال فیلم برایش می‌فرستد، الیزابت تابلو را به دیوار اتاقش آویزان کرده و به فرانک می‌گوید اگر می‌خواهد او و همه‌ی چیزهایی که اتفاق افتاده‌اند را فراموش کند آیکونی که با اسم Trance‌ روی صفحه نشان داده می‌شود را لمس کند. دو راهی فرانک برای لمس کردن یا نکردن به‌نوعی بهترین پایان برای این فیلم جذاب و دیدنی است. فیلمی که هرچند سیاهی، تلخی و حتی بعضی ویژگی‌های شاخص فیلم‌های نئونوآر را دارد اما بویل راه خودش را می‌رود و در پایان هیچ ناامیدی مطلقی وجود ندارد. حتی اگر دقت کنید می‌بینید که شاید جزو معدود فیلم‌های هالیوودی باشد که در آن هیچ سیگار کشیدنی وجود ندارد! حالا اگر به‌هر دلیلی (که درکش سخت است) اصلاً از خلسه خوشتان نیاید، با این وجود باز هم مطمئناً به این اعتراف خواهید کرد که بسیار سرگرم‌کننده و جذاب بوده، طوری‌که متوجه گذشت زمان نشده‌اید. خلسه نمونه‌ی کاملی از کنترل‌های فرافیلمی بویل بر روی مخاطبان و به ویژه طرفداران خودش است. به این ترتیب هیچکس به جز خود بویل نمی‌تواند کاری کند که لذت فیلمی مثل خلسه را فراموش کنید، آن‌هم شاید با دیدن فیلم بعدی‌اش.