خسرو گلسرخی: «نوشته‌های بهرام صادقی کارنامة دو دهه از تاریخ زندگی اجتماعی ما است".

یکی از درخشان ترین فیلم کوتاه های سالهای اخیر ایران را می توان تصنیف قدیمی و غمناک عصر بارانی آسمار ساخته مجید برزگر دانست. این فیلم که اقتباسی مستقیم از داستان کوتاه آوازی غمناک برای یک شب بی مهتاب نوشته بهرام صادقی است شاید تنها در عنوان و برخی مولفه های جزیی از مسیر و فضای داستان خارج شده و در باقی لحظه ها کاملا به متن وفادار بوده و گاه به شکلی اغرارآمیز می توان گفت خود داستان است که به شکلی عینی برای ما نمود کرده.

مجید برزگر متولد ۱۶ اسفند ۱۳۵۱، همدان. نویسنده، کارگردان، عکاس .
- دیپلم گرافیک، لیسانس کارگردانی، فوق لیسانس ادبیات دراماتیک.
- فارغ التحصیل دوره یک ساله فیلمسازی انجمن سینمای جوانان همدان ۱۳۶۷.
کارگردان فیلم بلند فصل بارانهای موسمی.

یکی از مشخصه های اصلی داستانهای بهرام صادقی ،سینمایی بودن آن هاست و دلیل آن هم البته به جز عده محدودی از کارهای محدود او ،عینی گرایی در زاویه دید و نوع روایت اوست.

داستان آوازی غمناک برای یک شب بی مهتاب از شانزده بخش تشکیل شده است.در بخش اول سلمان روی تخت افتاده و عده ای دور او را نشسته اند و به نوعی منتظر مرگ او هستند.مرگی که شاید قدمی دیگر به او می رسد. مرگی که برای او مفری است از زندگی سختی که در چهل سال عمر خود داشته. این را دکتر هم تاکید می کند که مرگ برای او موهبتی است اما چیزی مانع مرگ است در این لحظه ها.آن هم حرفی است که باید به کسی بزند که کسی نمی داند که آن حرف چیست و آن شخص کیست.

پدرش و مادرش می گوید:بپرسید ببینید آن شخص کیست.چون او کسی را به جز ما نداشته.بیماری و ضعف به او اجازه نداده که کسی را داشته باشد.

بخش دوم خیلی کوتاه است:هذیان؟ در هوا کلاغ ها به سوی مقصدهای نامعلوم خود می رفتند.

با خوانش متن کوتاه بخش دوم می توانیم در یابیم که کارگردان در دکوپاژ و چینش صحنه ها مشکل خاصی نداشته. و همینطور بخش های دیگر که سعی کرده تا حد امکان به درونیات افراد نزدیک نشده و تنها کنش های بیرونی آنها را از حادثه ای که رخ می دهد نشان دهد.تنها بخشی که در داستان می توان عنوان کرد که اشاره ای ذهنی است آن هم از زبان راوی که می خواهد شرح حال درشکه چی دکتر را بیان کند بخش هشتم است که می گوید:نه،نه،درشکه چی نرفته بود.چه فایده داشت که بگذارد و برود؟ او به کارش علاقه داشت و از همه مهمتر می دانست که بی پول هیچکس حاضر نخواهد بود که سرچپقی تعارفش کند و ....

با این حال،با وجود اینکه داستان کاملا تصویری و عینی روایت شده اما بی شک هر داستانی برای تبدیل شدن به فیلم نامه باید تغییراتی در خود ببیند.چون اینجا کلمات هستند که تصویرسازی می کند و آنجا تصاویری هستند که قرار است صحبت کنند. برای همین هم مجیدبرزگر با وجود انتخاب فوق العاه هوشمندانه باز هم تغییراتی داده که عمده ترین آنها که در اسم فیلم هم نمود می کند تبدیل یک شب زمستانی به یک روز بارانی.
شاید بتوان دلیل عمده این کار را همان جذابیت های بصری و سینمایی یک هوای بارانی دانست. نورپردازی در یک هوای بارانی زیباتر جلوه می کند و چهره ها خسته تر و داغان تر می شوند و این دقیقا می تواند چیزی باشد که کلمات در داستان به خوبی از عهده آن بر امده اند اما بازیگران شاید نتوانند این خستگی و حیرانی شخصیت ها را به تصویر بکشند.
تغییر بعدی اسم سلمان است به آسمار.البته این خود مدلول این قضیه است که زبان خانواده آسمار در فیلم به ترکی تغییر کرده و برای همین یک اسم کاملا ترکی برای او مناسب تر دیده شده.

گرچه باید اذعان کرد که کارگردان برای اینکه امضای خودش را در فیلم پررنگ تر کند دست به اضافه کردن سکانس هایی کرده که مثل وصله ای ناجور از فیلم بیرون می زند.مانند سکانسی که می خواهد مرگ آسمار را نشان دهد. عده ای با چتر در یک محوطه باز و پر درخت با لباسهایی سر تا پا مشکی ایستاده اند و کاسه ای هم در دست دارند که قطره قطره آب در آنها جمع می شود. با وجود زیبایی بصری این صحنه نمی توان رابطه ای روشن و ملموس بین این سکانس و باقی فیلم پیدا کرد. داستان آنقدر ساده و صادقانه روایت شده که واقعا به این راحتی ها نمی توان چیزی را از ان کم یا به آن افزود.