اولین سوالی که در ذهن تداعی می شود این است که فخرالدین احمدی سوادکوهی را باید شاعر دانست یا داستانویس؟! بارها و بارها در محافل ادبی مطرح شده و آثار منتشر شده ی اخیر وی ، نشان می دهد که هم در شعر و هم در داستان، توانمند است. سبک های ادبی و در مجموع ادبیات را خوب می شناسد و بطرقی خاک ادبیات خورده و محصول این تجربه کتابهای ست که منتشر شده و در کارنامه خود ثبت کرده است. وی نشان داده که بر ادبیات تسلط دارد و آگاهانه و هوشمندانه دست به خلق اثر ابدی زده است.

مجموعه شعر ( چمدانی پر از دلتنگی) با اشعار هایکویی و با درونمایه ای اجتماعی و انسانی مواجه می شویم و با این اشعار با جهان اطراف خود ارتباط برقرار کرده که در این ارتباط، پیام بزرگی در سادگی و روانی شعر خود گنجانده و در انتقال مفاهیم شعر موفق بوده است و هر خواننده ای را به تفکر وا می دارد. نمونه بارز آن:

از پرستو

هیچ سراغ از بهار نگیر

چه بداند

وقتی دیگر

سرزمینی برای بازگشت ندارد!!!

و یا

آیه ای ست کودک

از سوره های طبیعت

که غریبانه

بی ترجمه مانده ست

ساختار شعر جاندار و محکم و زبان روان که فهم و تصویر آن برای مخاطب قابل لذت و هضم است و در واقع سوادکوهی در اشعارش مخاطب را عادت می دهد به اندیشیدن.

سوادکوهی داستانویس هم در هر دو اثر( آدم های توی مه ) ( طبل، باران، بابا) بخوبی از عهده کار برآمده است. تمام عناصر و سازه های داستانویسی را رعایت کرده است. سبک دو داستان سیال ذهن تک گویی درونی است که لایه لایه زندگی ای را پوست می کند و به تصویر می کشد که دیگر مردمان چگونه و با چه مشقتی زندگی می کنند؟ به زیر پوست اجتماع ، زندگی قشری خزیده و روایت کننده زندگی تلخ و دردناک است. در دو داستان درد مشترکی وجود دارد که هر کدام از زبان کودکی روایت می شود. مغز داستان پیرامون جنگ ایران و عراق و دفاع مقدس است و جنگی که اثراتش هنوز در جامعه مشهود است. افرادی که جامعه آنها را (موجی) می خواند که جنگ موجب جنگ اعصاب وروان این قشر از جامعه شده که مظلوم واقع شده اند. افرادی بعنوان یک فرد نابهنجار خانه نشین شده اند و از خیلی از چیزهای اجتماعی محروم مانده اند.

دو داستان، با یک موضوع و درد مشترک با این تفاوت که فضای زندگی دو داستان متفاوت است. روای داستان کودک اند. یکی در روستاهایی از مازندارن زندگی می کند و دیگری در اطراف شهری چون تهران و سوادکوهی آگاهانه و از روی عمد دو داستان را با یک درد مشترک نوشته است.

راوی داستان، که از روستای همیشه مه آلود مازندارن بدش می آید . از اینکه در مه گم می شوند عذاب می کشد. با برادر بزرگترش کنار خیابان تمشک می فرشوند برای امرار معاش که هنوز تمشک فروشی در آن دیار رایج است. نورعلی کودک راوی داستان ، کله ای غیر طبیعی دارد و پدرش که معلم آبادی بوده را اهالی روستا به تیمارستان می برند و نورعلی از این بابت دچار ترس و وحشت و دلتنگی می شود و توی ذهنش پدرش را مرور می کند و فریاد دلتنگی سر داده است که به گوش کسی نمی رسد. نورعلی از نبود پدر دچار خلاء شده است و حتی بودن برادر بزرگترش برارجان هم کمکی به او نمی کند.

فخرالدین احمدی سوادکوهی هوشمندانه و با رعایت سازه های داستانی با نثر و زبانی روان و جاندار ، زندگی قشری در جامعه را به تصویر کشیده است.

دو کودک پدرشان را می خواهند که اهالی محل آنها را طرد کردند و موجب بروز نوعی انزاجار درونی در آنها شده اند.

در کل آثار منتشر شده فخرالدین احمدی سوادکوهی کار موفقی بوده است. ضمناً دو اثر دیگرش (شوکا نباید بمیرد ، مجموعه داستان ) (برترین سخن ها ، سخنان بزرگان جهان) به زودی توسط همین انتشارات ، دانشیاران ایران چاپ خواهد شد. برای خریداری کتاب های سوادکوهی می توانند به سایت www.payabook.com فروشگاه اینترنتی پایا بوک مراجه نمایند.