در هفته کتاب و کتابخوانی که به هفته ای در ماه مهر اختصاص داده شده است، برنامه ها و جلسات و سمینارهای زیادی برگزار شد که در چندین جلسه حضور داشتم. اما مسئله اینجاست که در هیچ کدام از این جلساتی که رفتم یا جلساتی که گزارشش را خواندم هیچ حرف تازه ای زده نشد. همان حرفهای قبلی تکرار می شود . حرف هایی مثل کتاب گران است، فرصت مطالعه نیست، کتابها کیفیت خوبی ندارند، نویسندگان خوب نمی نویسند، و مسائلی از این قبیل که میدانم خیلی بیشتر از این چیزهایی که گفته شد را خودتان بهتر می دانید.
در جلسه ای یکی از مسئولان ارشاد حضور داشت و نویسندگان از سختگیری های بی جای ممیزها گفتند و صحبت هایی در این ارتباط که "بررسی می شود" یا "پیگیری می شود" از سوی مسئول محترم صورت گرفت. اما مسئله اینجاست که چه چیزی بررسی میشود؟ نتیجه اش را به که اعلام می کنید؟ کی قرار است ما یک برنامه مدون و مشخص برای انتشار آثار، رعایت حقوق نویسنده، برنامه های منظم ادبی و فرهنگی و نشست های تخصصی داشته باشیم؟
کی می شود که برنامه ها نوشته شود و با جابه جایی مسئولان و عوض شدن دولت ها خیال مان راحت باشد که برنامه سرجای خودش هست؟ ما نویسندگان ناامیدیم. ناامیدیم نه برای ادامه زندگی. ناامیدیم نه برای آنچه که هدفمان در عرصه نویسندگی است. ناامیدیم از وعده و وعیدهایی که یکبار هم عملی شدنش را ندیدیم.
سختگیری های بسیاری که در این چند ساله صورت گرفته ، باعث شده که نویسندگان داخلی به ناشران خارجی رجوع می کنند در حالی که آثارشان ایراد چندانی هم ندارد اما حال و حوصله سرو کله زدن با اداره کتاب را ندارند و یا آثارشان را به صورت الکترونیک منتشر می کنند که به راحتی در دسترس همگان قرار بگیرد که نمونه های بارزی امروزه در ادبیات ایران مشاهده میکنیم. نویسندگان ناامیدند از مسئولان اما امیدوارانه می نویسند و با عشق منتشر می کنند به هر طریق که بتوانند و بدون آنکه حتی بخواهند از کنار ناشر داخلی یا اداره مربوط به کتاب رد شوند.
این مهمترین مسئله امروز نشر کتاب است اما نه کسی گفت و نه حوصله اش بود که بخواهم بگویم. کو گوش شنوا؟
کمک نیاز دارید؟ 
چت از طریق واتساپ