آسمان خانه من است » مجموعه سوم شعر های کوتاه شاعر و کودک پژوه معاصرما مریم ذوالفقاری است . این کتاب که توسط انتشارات آشیان به بازار کتاب ارائه شده است در روند اندیشه ورزی شاعرانه ذوالفقاری در مجموعه های قبلی اش ، کتابی کوچک و روراست

از دل مویه های زنی ست در آستانه ی میان سالگی با کوله باری از اندوه عاشقانه ی زیستن در جهان اکنون . زنی خاطره باز که شعر هایش روایتی ساده از زندگی او ، ناملایمات و دل بازی های هم نسلانی چون اوست که در نیمه ی خاوری ایران ، جنگ را تجربه نموده اند و در جامعه ای به وسعت جنگ ابزار های جهان مردانه ، با دست هایی مادرانه پناهگاه نسل های بعدی شده اند تا با کمترین آسیب به امروز ما لبخند بزنند . شاعر این مجموعه مثل همه ی کرد های این سرزمین دستی در طبیعت بکر و فصول رنگارنگش دارد و دستی در روایت سلحشوری ها عشق ، طبیعت ، سیاست ، زن ، مادر ، جنگ و ... موتیف هایی هستند که او در چهار چوب اتاقی از سرزمینی بزرگ به نظاره نشسته و تجربه نموده است ذوالفقاری شاعر بی ادعایی ست . با جریان ها و محافل نه قهر است و نه آشتی و شاید این نتیجه ی نفس کشیدن او در فضای کودکانه پژوهش هایش است. مجموعه « آسمان خانه من است » را برای دوستداران شعر های کوتاه صمیمی توصیه می کنم . با هم چند قطعه را مرور کنیم :

• بهار / پیراهن گلدار مادرم بود / وقتی که من از دامنش آویزان بودم / و
گل بنفشه می چیدم
• عشق من ! / دیگر مانند روز های زیبا بودنم نیستم ! / کمی خمیده شده ام
/ چشمان اشک آلودم عکست را تار می بیند / منتظرم / اگر می آیی / عصایی
هدیه کن / می خواهم ایستاده ببوسمت !
• مجسمه میدان شهر / قهرما نی ست شبیه تو / با بهار می خندد / تابستان
آشیان کبوتر می شود / پاییز اشک های آسمان را شره می کند / و زمستان من
را در آغوش می کشد / پیر زن قهرمان سنگی اش را / با فصل ها می بوسد
• هر شب جسد مردی / از میخ کهنه دیوار آویزان می شود / کت و شلواری کهنه
که / روزها مردی در آن زنده می شود / تا از جیب هایس نان برداریم

--
#وحید_ضیائی