بهاره دانشگر هستم و از سن نوجواني به نويسندگي علاقه بسياري داشتم ولي بيشتر تفني بود اما در اين ٢-٣اخير روي اثري كار مي كردم كه براي فيلم نامه اماده مي شود و اما كتاب ((لباس رزم من امروز سفيد است ))نخستين تجربه بنده درخصوص كتاب است.
ايده اش در روزاي سخت كرونايي و قرنطيه كه يك دفعه زندگي مردم جهان درگيرش شد به ذهنم رسيد. با زباني ساده و بدون تكلف زندگي يك مادر دختر كه روز هاي اول كرونا را روايت مي كنم.كتاب ديالوگ محور است اگرچه راوي دختر خانواده است اما نكات كليدي از زبان مادر بيان مي شود.
داستان این گونه آغاز می شود که فصل بهار است، پدر خانواده به ماموریت رفته، مادر و دختر در خانه تنها هستند و این تنهایی را با صمیمیت در کنار هم می گذرانند. از دلتنگی هایشان می گویند و از شرایط سختی که به واسطه کرونا برای مردم و مدافعان سلامت ایجاد شده اما یکی از نقاط قوت داستان آنجایی است که مادر به ارتباط دادن رشادت های رزمندگان دیروز به رزمندگان مدافع سلامت امروز می پردازد و قصه شهید خلبان «حسن صلح جو» را تعریف می کند؛ خلبانی که هنگام آوردن مجروح های شیمیایی به تهران، در هواپیما به مجروحان سر می زند، به تهران که می رسند، به خانه رفته و صورت دخترش را می بوسد و دخترش به واسطه بوسه پدر، شیمیایی می شود.
