سقوط مثه یه پرنده توی آسمون ابریم

که تموم سهمش از با تو بودن سقوط شد

مثه کاغذ مچاله ای که با دستای تو

توی تنهاییه یه سطل زباله شوت شد

خودمو میخورمو بالا میارم توو خودم

همه دوستت دارمایی که هنوز تو گوشمه

مثه باری روی دوشت بودمو حالا ببین

بار سنگین نبودن تو روی دوشمه

وقتایی که تنها میشم با خودم حرف میزنم

همه ی حرفایی که باید میگفتمو نشد

همه چیزایی که بی معطلی بارم کردی

همه حرفی که نباید میشنیدمو نشد

به یادم باشه با این طناب پوسیده ی دل

تو شبیه اولین و آخرین چاه منی

باید از دست دلم به سمت چی فرار کنم

تو هنوزم توو ضمیر ناخوداگاه منی