ازین یاَس ِ کبودی که
روُ  اندام ِ غزل هامه
ازین آرامش ِ پوچی
که هر شب توُ دیازپامه

ازین بازی ،ازین تدبیر
ازین که منطقی هستم
من از هر چی توُ دنیامه
به غیر از  "عاشقی " خستَه م

ازین زن بودن ِ بی تو
چقد زخمی شده روحم
ندارم چترِ دستاتو...
پُر از رگبار ِ اندوهم

توُ شعری که ازش رفتی
دلم جون می کَنه هر شب
روُ شونه م دست ِ تب دارت
ویلون می زنه هر شب

روُ خوابم  بختک افتاده
بازم " دارَم زدن"  انگار
یا شاید توی ِ کابوست
دارم می افتم از دیوار

تو از آغوشِ من دوری
من از آغوش ِ تو دورم
چقد این مصلحت تلخه
...داره می ناله سنتورم

دلم بدجوری آشوبه
هوام طوفانی و سرده
خدای قصّه مون رفته
ولی ای کاش برگرده