تصویر تو تو قاب رویاهام
داره می میره رنگ میبازه
بازم میتونم رو ی پام وایسم
تنهایی از من مرد میسازه
لبخندهام مصنوعی و خاموش
این روزها بدجو ری دلتنگم
توی سرم یک مشت کابوسه
یک عمره با دردام می جنگم
هی پشت هم هی ضربه از دنیا
از درد بازوهام ورم کرده
یادم ندادی خم بشه شونم
این غصه ها قوی ترم کرده
قد می کشیدم روی زانوهام
دنیا یه رنگ دیگه ای میشد
میرفتی و حالا توی مغزم
تصویر ی ازتو بایگانی شد
این جا شروع از نقطه ی اخر
این قصه اینجا اتفاق افتاد
ازدست من رفتی مثه باد و
چیزی که از دست کلاغ افتاد
این جا شروع نقطه ی مرگت
با اینکه پایانش غم انگیزه
میتونه فصل تازه ای باشه
حتی اگه تو اوج پاییزه