گذشت از کوچه تا چشمای مادر / دیگه توُ بُهت رفتن جا بمونه

می گفت تنها شدن می ارزه وقتی / نذاری کشورت تنها بمونه

رو لبهاش اسم ایران بود و می گفت : / هنوز این کوه ِ غیرت استواره

که تا " الله " نقش پرچم ماس / محاله سرزمینم کم بیاره

گذشت از سال و ماه و روزِ رفتن / نشد حتی یه خمپاره حریفش

پدر برگشت با پای بُریده / پدر برگشت با نبضِ ضعیفش

هنوز توُ کوچه فریادِش بلندِ / اگر چه خیلی وقته سوت و کورِ

میون ِ بارش سرب و سیاهی / می فهمی راهِ عشق صعب العبور ِ

یه روز زُل میزنه به جای پاش و... / یه شب با قُمقُمه ش بارونی میشه

یه جایی بین جنگ و حس ایثار / با کپسول هوا زندونی میشه

کف دستش پُرِ سنگ و ستاره س / اگر چه توی تاریکی اسیره

یه روز وا میکنه مُشتای اَبرُ / یه روز خورشید و ماه ُ پس می گیره

پدر موند پای حرفش ، پای موندن / نخواس خاکش به یغما رفته باشه

پدر هفتاد در صد عاشقی کرد / بی اونکه ادعایی کرده باشه