عشق تیتا ، که تا دیروزبا تمامی غرور آواز می خواند

وجست وخیزمی کرد ، اینک مرده است.

تیتا ، در میان جالیزها بشدت می گریست.

جیرجیرک و غورباغه هم به گریه اوپاسخ می دادند.

مادر بزرگ برای دلداری نوه غمگینش

بپاخاست ودوک نخ ریسی را رها کرد.

بیهوده بود، تیتا ، که چیزی از دلداری نمی دانست

به جسدی که روی زانویش بود نگاه می کرد.

آنگاه ، با دستهایش ،قبرکوچکی، بین انبوهی 

از گلهای سفید وصورتی ،درخاک رس قرمز،کند.

 کاش هق هق گریه آن کودک را

روی سنگ مزارم بشنوم.

مرده کوچک ، مرگت هم زیباست.