وآنگاه که قلب، با آخرین ضربانش
دیوار سایه را فرو می ریزد
برای هدایتم بسوی خداوند، مادر،
همچون گذشته یاریم خواهی کرد.
زانو زده ، مصمم ،
در برابرابدیت مجسمه ای خواهی شد
آن سان که تو را
وقتی هنوز زنده بودی می دید.
دستهای لرزان نا توانت را بلند خواهی کرد
مثل وقتی که درحال احتضاربودی
می گفتی : خدای من ، اینک منم ،
و تنها وقتی مرا بخشید
میل به دیدنم خواهی کرد.
زمان طولانی انتظار داشتنم را بیاد می آوری
و درچشمانت برق شادی موج خواهد زد .