هماره جاودان [1]
وطن دوست‌داشتنی‌ام
مهم نیست چقدر در سنگ‌آسیابِ
درد و رنج
در برهوت بیداد
خردت کنند.
آنها نمی‌توانند
چشمانت را،
امید و آرزوهایت را
و یا عشق‌ات را به صلیب کشند.
نمی‌توانند خنده‌ی کودکانت رابسوزانند.
چرا که در ورای اندوه عمیق‌ات
در گرمای خون جاری بر چهره‌ات
بر فراز نبرد بودن و نبودن
زندگی دوباره متولد خواهد شد.
[1]: فَدوا توغانFadwa Tuqan
برگردان آرش خوبانی