1

دلتنگی

شاعرم چرا می خوانی ؟

شاعر نیم .

طفل خردسالم که می گرید.

بنگر: جز اشگ ندارم که به سکوت دهم.

شاعرم چرا می خوانی؟

         ۲

غمها یم نا چیزومشترکند.

شادی هایم نیزساده بودند،

چونان ساده ، که گفتنش شرمسارم می کند.

امروز به مرگ می اندیشم.

           ۳

می خواهم بمیرم ، فقط ، چون خسته ام ؛

فقط چون دو فرشته بزرگ روی پنجرهای کلیساها

مرا از عشق ودلتنگی می ترسانند ؛

فقط چون، حالا ،

همچون آئینه، تسلیمم،

آئینه بیچاره غمگین.

می بینی که شاعر نیستم:

کودگی غمگینم که میل به مردن دارد.

           ۴

اوه ، از غمگینیم حیرت مکن!

و از من مپرس؛

جزکلماتی پوچ نمی دانم گفت ،

خدای من ، آنچنان پوچ ،

که مرا می گریاند گوئی در شرف مرگم.

اشگ هایم مقابل روح هفت بار محزونم

مروارید های تسبیح اندوه اند.

شاعراما نیستم؛

تنها ، کودکی اندیشناک و شیرینم

که مجال دعا کردن یافته ، طوری که سرود می خواند و می خوابد

               ۵

روزانه، چون مسیح ، در سکوت ، عشاء ربانی دریافت میکنم .

و کشیش های سکوت ،سروصدا ها هستند،

زیرا بدون آنها خدا را جستجو نمی کردم و نمی یافتم.

               ۶

امشب دست به سینه خوابیده ام .

بنظرکودکی خردسال وشیرینم

که از یاد همه انسان ها رفته است،

قربانی بیچاره ناشناس مشتاق

کاش فروخته می شدم ،

کتک می خوردم ،

مجبور به روزه گرفتن می شدم

تا در گوشه تاریکی

نومیدانه غمگین

تنها بنشینم و بگریم .

من زندگی ساده چیز ها را دوست دارم .

چه شوق هائی دیده ام که

برای هر چیزی که از دست می رفت.

اندک اندک محو می شدند

مرا اما درک نمی کنی و لبخند می زنی.

ومی پنداری که بیمارم.

               ۸

آه ، واقعا بیمارم !

ببین: مثل همه چیزها

هر روز، زره زره می میرم.

پس شاعر نیستم :

می دانم برای اینکه شاعرم بنامند باید

بدرستی زندگی کنم!

خدای من ، من چیزی جز مرگ نمی شناسم.

آمین .