متولد سال 1948 در شبطین، روستایی واقع شده در شمال لبنان است. در اواخر سال 1988 به استرالیا مهاجرت کرد و تا به امروز در آنجا سکونت دارد. با روزنامه ها و نشریه های عربی که در بیروت، لندن و پاریس چاپ می­شد همکاری داشت و آثار خود را به چاپ می­رساند. تا به امروز از ودیع سعادة دوازده مجموعه شعر منتشر شده که برخی از آنها به زبان های آلمانی، انگلیسی، فرانسوی و... ترجمه شده است.

کلمه ها و نوشته های او همچون رودی سرشار از زندگی جاری می­شوند؛ به موجوداتی زنده تغییر یافته و تکامل پیدا می کنند. انسان، محوری است که مکان، زمان و وقایع در اطراف آن شکل می­گیرند. کلمه ها فراتر از خود می­روند و زیبایی و زشتی لا به لای سطرها گذر می­کنند. زیبایی معمولا به هیات رنگ سفید یا دود نشان داده می­شود و زشتی را با خاطره ها و فکر و خیال هایی که در آن نهفته است، نمایان می­سازد. در شعر او انسانیک قهرمان است و با اینکه به جریان آرام زندگی تسلیم می­شود اما از یقینیات دوری می­کند؛ او تنها نیست؛ موجودی متحرک در محیطی ساکن است. گزینه­ی غرق شدن در دریا، آب یا قطره­ی اشکی، در ذهن او بسیار می­گذرد. غرق شدن برای او راهی است جهت خلاصی از زندگی و سوال های دیگر و یا اینکه خودِ زندگی در شکلی دیگر است.

---

"راه خانه"

این راهی ست که به خانه می­رسد، گفت

و راه را رفت

گام هایش را با ماه دوردست پیدا می­کرد

راهش را با خاطره ای پیدا می­کرد

و گاهی می­بویید گل هایی را

که در دو طرف مسیر خانه اش بودند.

گفت راه این است و راه را رفت

وقتی که ماه ظاهر می­شد گام برمی­داشت

و وقتی که ابر آن را می­پوشاند گم می­شد،

اما راه این است، گفت

و بوی گل هایی که در خاطرم مانده راه را به من نشان می­دهد

و راه را رفت

و راه را رفت

و راه را رفت.

"فریاد"

می­خواهم داستانی بنویسم درباره­ی فریاد برخواسته از دهان شخصی که داشت می­مُرد،

در فضا پخش شد و سپس در جستجوی او بازگشت

فریادی که می­خواهد بازگردد به دهانی که از آن خارج شده

به رَحِمش، چشمه ­ی خشک شده اش

می­خواهم از فریادی بنویسم که به صاحب از دنیا رفته اش باز می­گردد و می­داند چه می­خواهد بگوید

و چه می­گوید این فریاد به جَو زمین

"گَرد"

عابرانِ زودگذر زیبایند

سنگینی سایه هاشان را به جا نمی­گذارند

و اندکی گَرد شايد

که به سرعت ناپدید می­شود