از مجموعه شعر " نام تو آمدن است " / نشر نصیرا 1393

شعر1

صورت مسئله را پاک کن

وقتی برای گره­های کوردندانی نمانده است

من هم

با مدادم می­نشینم در مرکز غاری

که از دردهای اولیه ساکن است

می­نشینم ، هاشور می­زنم به تنهایی ِ شبی

که تا گفت­و­گوی خورشید ریسمان بافته بود

دایره­ات را بردار

پای دیواری بایست کهزندان را

چیزی شبیه ایستادن مرد

در راه راه ِروبه­رو می­خواست

اما تو در ترس ِ این ریسمان نشسته­ای

در فکر آن شب­ها

و قتی که مار ِ اتفاق منم

حل می­شوی و مشکی ِ مویم

حل می­شوی و شرم سپیدم را

در اینکه من حلال تن­ات با...

در اینکه من حلال شب­ات یا ...

این سنگ پشتِ سنگ را هم

در چشم­های مسئله­ای که می­خزید در قانون

گم می­کنم

*

دایره­ات را بر می­داری

   به درختی می­آویزی

که تنه­اش

به پایین ِ تنی که از گلوی زمین مانده

گیر کرده­است

شعر 2

کاش مخفی نبودن را بلد بودی
آن وقت می­شد از پاره­های نچسبیده برگردانمت
تا چند قایق آشکار بسازی
که مسافر هیچ کدامشان مورچه­ای نباشد که از تابستان آمده

وقت ِ سرخوشی چند حرف بزرگ برسد
و قند توی دل زمستان آب شود
( بریزی از پیشانی )
پای خرسی قهوه­ای بنشینی به خواب
پای تلویزیون
وصحنه­ای که مرورم کرده بود را ببینی در وان

زنان بسیاری بلدند راز باشند و بسیاری ِ اندوه
از چشمهاشان نزند بیرون

هی فکر کنی مگر چقدر می­شود توی خودش زندگی کند
توی خودش به دنیا بیاورد
بعد کجای گوش می­شنود شکستن ِ تکه­ها را ؟
کجای دست چسباندن ِ شنیده­ها ؟

از شاید بزنی بیرون
بدوزی صحنه را به فیلم
فیلم را به زن
وان از رنگ­ها برود
( این کلیشه­ای ست ؟)
برش گردان به عقب ترها
که راز از کنج ِیک جا که پرت است بپرد
نه­!
این صحنه واقعی­ست
دیکتاتور
با خرگوشی عجول خوابیده که جا نماند از گودال
من لای موهای زنش گیر کرده بودم
رنگ بگیرم از واریاسیون درخت
و به اندازه­ای که قیچی دست می­برد به شاخه برگ بدهم

کاش مخفی نبودی
و بلد می­شدی صحنه را به باریک بکشانی
به مثلا" گودالی که دخترک را به خرگوش برده بود
یا وقتی از دست­های مبل کنترل می­شدی
چاقو را
به رگی که خواب از سرش گذشته
تحویل می­دادی