آرمان میرزانژاد:   با نام مستعار م.آرمان، شاعر، محقق و منتقدادبی در 14 اسفند 1366 دررشت به دنیا آمد او تحصیلات ابتدایی تا متوسطه اش را در همین شهرگذراند ناسازگاری طبع سرکش وی با فضای هنرستان و رشت هفنی او را با عالم ادبیات آشنا کرد او تحصیلات دانشگاهی و کارشناسی خود را دررشته زبان وادبیات فارسی گذراند در آغاز دوران جوانی به مطالعه وتامل درآثارمنثورنیما یوشیج پرداخت وازشیوه ومنطق وجهانبینی شعرنیما تاثیری ژرف پذیرفت واشعاری به همین صبغه و سبک در اوزان نیمایی ( و وزنهای عروضی دوگانه آزمایشی) - سرود . علاقه او به جستار های تئوریک درخصوص شعرمدرن، اورابه نوشتن مقدمه ی تحلیلی ِ کوتاهی درباره ی وضعیت کلی وحاکم برشعر دهه های هفتاد و هشتاد در کتاب " پیشآهنگ ویرانی کوره راه" سوق داد اوشعرها یی درقالب سپید نیزدارد که موجبات سوتفاهم محققین از حیث کارکرد موسیقیایی ِ کناری با وزن نیمایی شعرهای وی شده است،وهمچنیندرخصوص شعرسیاه نظریاتی را شرح وبسط داده و مکتوب کرده است کتاب الکترونیکی هم ازوی درخصوص انقلاب وتکامل ادبی ِ نیمایوشیج درنشریه الکترونیکی ادبی کندودرزمستان سال 91 به چاپ رسیده است وی درحال حاضر مشغول نوشتن ِ کتاب نقد ادبی در خصوص شعر ِ معاصرایران است و کتابی دیگر از جمع بندی تئوری های نیما یوشیج در دست تدوین و چاپ دارد. او هم اکنون ساکن رشت است وبه فعالیت های ادبی وشعری خود ادامه می دهد.

 

وه چه شب ِ شروری در میانه ی ظهر

جهیده است چو آفتاب از مرز ِ این عصب !

با من چه لبخنده ای زد و گفت :

در پیش گاه ِ لب ِ تو ، زبان ِ درون تو

من ام : الهه ی شعر : پیر ِ زن ِ ژرف ِ رویا ها

گفتم به او : بازم که سنت ِ درد

هووو... نصرت مگر نگفت که کو

آن اخگری که شعله زند بر طلسم سرد؟!

زان پیش تر مگر نیما نمایان نکرد این مرهم ِ زخمی

که بردی برای کوه وارگیش

آنکه تیمار مرا می دارد کار ِ من است؟

و بامداد که فروغ ِ دیگر ِ مردان بود

و دادگرانه فرزند خلف ِ شعر بود

همچون دردی همه عمر خوبانه چکنده

اشکی نشد مگر ازدیدگان ِ خلق ، خلق ِ بد خُلق اش؟

از دریچه به مهتابی خم می شوم و...

از من که شرمسار بودنم در گوشه و کنار این انسانپرندگان

سرود ه ام : که بارها

انسان درخت باشی و از تو بگریزند

بی انکه در تو قطره قطره حتی

بریزند

دانه ی اشکی بر ریشه های عروج ِ تو

آن میوه های زخم ِ من بر شاخه های اوج ،

بی دست چین ِ هیچ کس

نیافتاده می دانم

من : شاعری ست که استحاله ی دوران ام

جایی که بیم ِ بیماران از زندگانی است

مرگ ِ شیرین ِ حلال باد گر مرگ

زندگانی است...

پس چه فخر و چه حال تو را و مرا

که اینم و آنم؟!

در این شب ِ شرور بسرای تا که مستی

نه چون سرشک فروتن

بر تن ِ هستی ببار

که سنت ِ درد را دوباره بخوانم؟

راه ِ خود نبند ای الهه ی شعر

که نبود ِ تو

اندک اندک می کشد جانم...

فروردین 93

تلخم چه تلخ ... ای فراز ِ مقدر ، که نیستی

نزدیک ِ این فرود ِ پست ِ هرجایی ،

در جنگل ِ هزار ِ هقهق و هوهو ، تلخم به لبخنده ای چه تلخ...

که نیست دیگر پرنده ی حق گو!

من : این نهال ِ جوان ِ فرا روی مانده را

از ورای نبرد ِ بی قانون ،

تا ارتفاع ِ جنون و عروج

اکنون

انسانـدرخت کن !

تف اندازان ِ تهمت زن ، شلاق به جاودانه گی خویش

می زنند ،

این خیل ِ درد نمایان ِ بی دردی ، در زنده دان ِ تن ،

عشق ِ محال کار را - در افتضاح ِ تبلیغ ِ ناممکن

تو : ممکن کن !

در صفحه های تاریخ ِ هزار رنج ، نام مرا که نقطه ی بعد از هیچ ام

زیبایی جان های ِ مانا را ،

همه را و همه را

بر برگ های ریخته ی انسان درختی که من ام

نویسای ِ بخت کن

بختی که رویای واقعی ِ انسان را

عشق را

به نیش ِ سُخره نمی گیرد...

تلخم چه تلخ ای فراز گاه ِ شیرینی ، خرداد ِ عشق : کمال ِ مقدر

که جای تو در چشم انداز ِ مهربانی ِ آفتاب

خالی است...

خالی...

خرداد 93