زهرا حیدری- متولد لرستان .ساکن رشت

مجموعه شعرها :

-          دیگر به ماه اعتقادی ندارم

-          من کبوتر تو نیستم

-          مومیایی خوشبخت

-          مجموعه در دست چاپ : دشنام های بی مخاطب

شعرها از مجموعه ی دشنام های بی مخاطب

1-

رنگمان پریده تر از زنان جنوب است

که با موجهای بیشتری جنگیده اند

با آفتاب بندر

که دوازده ماهش خرماپزان موهای مجعد لیلی است

دلباز نیست

وسعت یکدستی

که تا چشم کار می کند چیزی برای تکیه دادن نیست

و زیر سنگینی نگاه قلعه پرتغالیها

مجنون صیاد

دست خالی به خانه می آید !

2-

آدمی که شعر شد دیگر آدم نمی شود

مثل حفاظ پله های خانه ام

که دیگر درخت نمی شوند

و هیچ کس به آنها نگفته :

ممنونم که کودکانم را از سقوط حتمی نجات داده اید

3-

لب تر کن که صحرا ها را مچاله کنم

و دشت های بابونه بیاورم

با رودخانه های شیر و عسل …

این را برای وقت دیگری گفتم

خسته ام

و آریزونایی که در من است

پر از صدای هفت تیر گاوچرانهاست

عزیزم بخواب

با این گله های رم کرده

ستاره ها برای خودشان چشمک می زنند

4-

زمستان که بیاید

نه سیستانم نه سی سنگان .

زنم

که محبوبم بهار را ببیند

تابستان را بچیند

پاییز را قدم بزند

و دوباره به آغوش من برگردد

5-

دربست بروم کجا ؟

کسی که منتظرم نیست !

این خیابان هم که تاب تنها تنهایی مرا دارد

ازگیلهای رسیده

زیتونهای تازه

لباسهای زیر زنانه

ادکلنهای روسی ...

سرم به یاد توست که دست فروشان را نا امید می کنم

خسته ام

که به زیبایی ام گفته ام

مزاحم تنهایی کسی نشود

فقط پیراهنهای مردانه صدایم می کنند

همه را یکی یکی به تو می پوشانم

سیر نگاهت می کنم

و شهروند صبوری می شوم

تنهایی ام را از روی خطوط عابر پیاده رد می کنم

و این لبخند لعنتی

که نمی دانم ته مانده ی کدام روز خوب من است

پاییز رشت را زیباتر می کند .

6-

دریا کار خودش را بلد است

مثل زندگی

که فرصت نداد ، مهارتمان را در شنا به رخ بکشیم

مثل تو که نخواستی پروانه شوم

و حالا پیراهنی را که افتاده روی شنها

«مونس »صدا می کنی ...

کار جوندگان دریا نبود

کار خیالی شاعرانه بود که قایق نشد

کار نوازندگان بندری بود

که یادم رفت

دریا کار خودش را بلد است

7-

لازم نیست تفنگ به دست گرفته باشد

و خوب نشانه بگیرد

لازم نیست مو لای درز نقشه هایش نرود

کافی است شما بخواهید

وسرش را بتراشید

یک تروریست حرفه ای میشود.