بغضی بسان ِ آه
کوتاه بسان ِ آه...
می خوانم
از پچ پچ ِ حزنی که در فَلق کشیده تسمه ی فریاد از گلو
چکاوک ِ بیقرار بامداد ِ تو ام
بر بلندای کاج و در شاخسار ِ درهم و سبز
در جوار ِ پنجره ی اتاق تو
ترانه خوان بی مهار تو
مدام می جهم می مانم
تا بادهای سرد ِ شوربختی
مرا از تو دور دور کنند
و می روم چه تلخ ...
بیدار می شوی
میدانم
اینک تو بی من و این خلوت پگاه
بغضی بسان آه
آه
آه...
و ویرانی نمایان بود...
آن سان که باد ِ پریش با شین و شووی پرسه ی بی پرسشاش
شالی شبانه را شخم و شیار می زد
آمد فرود فرز بر
پنجره های دهان باز ِ اتاق ِ او
اتاق ِ خانه اش اما استعاره ی زندان بود
و زندانی چه ویران بود
و ویرانی نمایان بود
دختری که چنبره زد بر پله های کبود ِ درد
در ارتفاع ِ اندوه ، انبوه ِ تُرد ِ اشک
چه تابان بود!
گفتند درندگان ِ حق دریده دریده با نیش خند ِ خود
خوابیده ست او از فرط ِ خسته گی
و چه مومنانه این گذاره مُزَوَر بود
بی داد ، ضعف ، گرسنه گی...
وشرافت بندگی تا اشباع ِ موهن ِ هر شب
می رفت تا مرز ِ ناگزیر ِ شکسته گی...
و شکسته گی هشدار می داد
اینک
تو وُ روز دیگر واز خود گسسته گی
در اتاق ِ خانه اش تنها بود و تنهایی بسان زندان بود
و زندانی چه گریان بود
و باد مشوش شوووشووکنان شکسته تر از راه رفته
به من گفت
هرچیز
گریزان بود...
لیلی پیش من بشکُف
دل تنگ تو... بی قرار ِ توام
پریشان
پریده رنگ
پکر
ای رفتنت
نُماد ِ نیاز ِ مجدد ، تا تکامل دیگر !
بر کف ِ عریان دستانم
بهمن ِ نیم سوز و رفتار ِ بی شکیب ِ خسته گی
و بر تنم طنین ِ تلخکامی ِ این دود
تا مرز ِ مضرس ِ درهم شکسته گی...
بر برگه های مشوش ِ باد خبرچین
میشد اگر که بنویسم برای تو
تا باد بر مسیر تو بیاید
از من برای تو بخواند
می نوشتم:
دلتنگ ِ تو ... بی قرار توام
با دیگران نباش لیلی ،
پیش من بشکف ،
بهار توام...
شعر چهارم
این مرض کده ی مرطوب ِ کبود رنگ
سقف ِ سیاه ِ کج ، دریچه های دهان دوخته
چهره های وامانده ی عبوس !
ای چهره ی مشعشع ِ شادابی
آفتابی از نوازش ِ عیسی گون !
ما : اینک جذامیان ِ خراشیده از تیغ ِ کینه و خون
با دردها و فراموشی ِ خود
ناخن به زخم ِ پلاسیده ی هم فرو کردیم...
هر یک به کنجی خزیده ، درد برده ، فریاد کشیده
از هم رمیده شدیم ، در انتظار بهار
و با تنفس ِ ریه های عفن گرفته و مردار وار ِ خود
تنها و در شکایتی عبث ،
بی تو ای نهایت ِ دیگرگون کنندگی
لبخند ِ گرمِ رسالت !
گندیده شدیم
آه افتتاح ِ خوب ِ تحول بر خیل ِ بی شمارِ مریضان
براین قرنطینه ی سرد و سیاه
قدم بگذار
آنگاه بهار
شاید...