بغضی بسان ِ آه 

کوتاه بسان ِ آه...
می ­خوانم
از پچ پچ ِ حزنی که در فَلق کشیده تسمه­ ی فریاد از گلو
چکاوک ِ بی­قرار بامداد ِ تو ام
بر بلندای کاج و در شاخسار ِ درهم و سبز
در جوار ِ پنجره­ ی اتاق تو
ترانه خوان بی مهار تو
مدام می­ جهم می­ مانم
تا بادهای سرد ِ شوربختی
مرا از تو دور دور کنند
و می­ روم چه تلخ ...
بیدار می­ شوی
می­دانم
اینک تو بی من و این خلوت پگاه
بغضی بسان آه
آه
آه...

 و ویرانی نمایان بود...

آن سان که باد ِ پریش با شین و شووی پرسه ی بی پرسش­اش

شالی شبانه را شخم و شیار می ­زد

آمد فرود فرز بر

پنجره­ های دهان باز ِ اتاق ِ او

اتاق ِ خانه­ اش اما استعاره­ ی زندان بود

و زندانی چه ویران بود

و ویرانی نمایان بود

دختری که چنبره زد بر پله­ های کبود ِ درد

در ارتفاع ِ اندوه ، انبوه ِ تُرد ِ اشک

چه تابان بود!

گفتند درندگان ِ حق  دریده دریده با نیش خند ِ خود

خوابیده­ ست او از فرط ِ خسته­ گی

و چه مومنانه این  گذاره مُزَوَر بود

بی داد ، ضعف ، گرسنه ­گی...

وشرافت بندگی تا اشباع ِ موهن ِ هر شب

می­ رفت تا مرز ِ ناگزیر ِ شکسته ­گی...

و شکسته ­گی هشدار می­ داد

اینک

تو وُ روز دیگر واز خود گسسته­ گی

در اتاق ِ خانه ­اش تنها بود و تنهایی بسان زندان بود

و زندانی چه گریان بود

و باد مشوش شوووشووکنان شکسته­ تر از راه رفته

به من گفت 

هرچیز

گریزان بود...

لیلی پیش من بشکُف 

دل تنگ تو... بی قرار ِ توام
پریشان
پریده رنگ
پکر
ای رفتنت
 نُماد ِ نیاز ِ مجدد ، تا تکامل دیگر !

بر کف ِ عریان دستانم
بهمن ِ نیم سوز و رفتار ِ بی شکیب ِ خسته ­گی
و بر تنم طنین ِ تلخکامی ِ این دود
تا مرز ِ مضرس ِ درهم شکسته ­گی...

بر برگه­ های مشوش ِ باد خبرچین
می­شد اگر که بنویسم برای تو
تا باد بر مسیر تو بیاید
از من برای تو بخواند
می­ نوشتم:
دلتنگ ِ تو ... بی قرار توام
با دیگران نباش لیلی ،
پیش من بشکف ،
بهار توام...

  شعر چهارم

این مرض کده­ ی مرطوب ِ کبود رنگ

سقف ِ سیاه ِ کج ، دریچه­ های دهان دوخته

چهره ­های وامانده ی عبوس !

ای چهره­ ی مشعشع ِ شادابی

آفتابی از نوازش ِ عیسی­ گون !

ما : اینک جذامیان ِ خراشیده از تیغ ِ کینه و خون

با دردها و فراموشی ِ خود

ناخن به زخم ِ پلاسیده­ ی هم فرو کردیم...

هر یک به کنجی خزیده ، درد برده ، فریاد کشیده

از هم رمیده شدیم ، در انتظار بهار

و با تنفس ِ ریه­ های عفن گرفته و مردار وار ِ خود

تنها و در شکایتی عبث ،

بی تو ای نهایت ِ دیگرگون کنندگی

لبخند ِ گرمِ رسالت !

گندیده شدیم

آه افتتاح ِ خوب ِ تحول بر خیل ِ بی شمارِ مریضان

براین قرنطینه­ ی سرد و سیاه

قدم بگذار

آنگاه بهار

شاید...