زیر همین آسمان
با دستان کوچکش
باری بزرگ حمل می کند
هل می دهد گاری را
با لالایی ی مادرش دریا
از دشت های دور
کوهستان هایی دورتر
می روند، می آیند
با گل سرخی بر لب
قاصدکی در چشم
زنانگی پیچیده در مشام زالوها
لالایی می خوانند
با پاهایی تا زانو در گل و کودکانی که بر پشت خمیده شان آرامیده اند
زیر همین آسمان
عاشقانه ی سرنیزه
معشوق من به یاد نمی آورم خطوط صورتت را
خط صاف بینی ات را که به چاله ی زیبای پشت لب می رسید
به یاد نمی آورم
اما چشم بسته تفنگم را باز و بسته می کنم
در زمان های دورتر معشوق من
دخترانی با خطوط چهره ی متفاوت
با عطرهای گلهای متفاوت در پستان هایشان
در سرم می دویدند
اما هیچ کدام آنها را به یاد نمی آورم
معشوق من به یاد نمی آورم پستی و بلندی های سبزه زاران تنت را
گرمای دستت را فرموش کرده ام
اما می دانم تفنگ پس از شلیک چقدر داغ می شود
عشق بازی مان را در کوه به یاد نمی آورم
با سرنیزه ام در کوه اما
سنگر می سازم
معشوق من
زیر باران طعم هوا چگونه بود ؟
چگونه بود مزه ی ساندویچ دل و جگر ؟
چند بود شماره ی کفش مادر ؟
نیمکت پارک آبی بود ؟
هیچ کدام اینها را به یاد نمی آورم
اما
مزه ی بی مزه ی آب قمقمه را می دانم
نزدیکی ی مار را از رگ گردن می دانم که می خزد بر عرق روی پیشانی
در زمان های دورتر
دخترانی بودند که با انحنای خطوط بدنشان مرا به جهنمی سوزان دعوت می کردند
-خواستنی تر از بهشت-
حسادت نکن معشوق من -
تو را بیشتر از همه دوست می دارم
اما
اما هیچکدام آنها را به یاد ندارم
کنار من خوشه های بمب روئیده اند
نه دانه های انگور که از پستان دختران آفتاب می چکید
این ها را به یادگار دارم
اما خط های اندامت را به یاد نمی آورم
معشوق من