شعر1:

 

وقتی از پاییز برمی­ گردم

 

غروب

 

عقربه­ ها در دهانم می‌ماسند

 

ابرها در صف انتظار ودکا می­‌خورند

 

هر جا بروم                 آسمان همین رنگِ آبی

 

من اما چند انار را حامله‌ام

 

و رو به ساعت هفت

 

                           پوزخند می‌زنم

 

ربطی به رخت­‌های چرکِ هفته ندارد

 

شنبه             خطِ ریش یکشنبه نیست

 

روزها، سگ هایی‌اند       که دنبال­ ام می­‌کنند

 

و تو در کافه ­ی دوشنبه     منتظر پاهای استخوانی‌ام

 

سالخورده برمی­‌گردی

 

سازگارم با سه ­شنبه

 

                         وقتی آب زیر پوستم بیندازد

 

تا چهارشنبه         جسدم از دریا شنیده شود

 

پنج­شنبه تقصیر از پیشانی­‌ام نیست

 

که تو سنگ می‌زنی و فاتحه می­‌جوی

 

گناه از پیشگویی‌ست که رو به قبله           روزنامه نمی‌خواند

 

روزی اگر خون دهانت را گرفت

 

بچه ­ام چرخیده در دهان تو

 

ودور لبت جمعه بود

 

که خواب دیدم                     خون انار نیست

 

                                       ربطی هم به شنبه ندارد

 

تنها، غروب

 

مرتیکه‌ی قرمساقی‌ست

 

که مست رو به آسمان

 

                                 شلیک می‌کند.

---

 

شعر2:

 

پنجره ای که در دهانم خرد می‌شود

 

دندان­های اسب پیش­کشی‌ست

 

با تعارف ِ : فندک

 

در پارک

 

یا در حیاط فکستنی

 

تی­شرت های دل شکسته روی بند

 

تاب می‌خورند

 

دودی به چشم همسایه‌ها

 

نرفته         اشک برگشته

 

شیهه می­ کشم در فیلمی صامت

 

شخصیت­ها کدام گور را می­ کَنند توی خانه‌ی من؟

 

تا روزنامه‌ها ننویسند:           کلید خورد

 

یادمان نمی‌­آید قفلیم     با عطر وعرق چند دست

 

با دوربین ِروی دست

 

پشت به پشت می‌دویم

 

چند گلدان می­‌شکنیم

 

خردتر از همیشه         می­‌گریزد این فیلم تا پایان                

 

                                                                       سیاه سفید

 

تو بگو فندک

 

اما آتش نمی‌گیرد هیچ چیز

 

جز لبخندی قاجاری

 

و دودی که به چشم هیچ­کس نمی‌رود

 

 

 

سرمه می‌کشم در روزهای نیمکت شده

 

روزنامه‌های باطل، روسری‌ام

 

خبرها خط لبم را می‌کشند

 

گاهی که زیبایی‌ام سرمایه­ ی عمومی­‌ست

 

هوا مزه‌ی تلخی می‌دهد

 

وگربه ­ای که لیس می‌زند خاطراتم را

 

از پرده‌ی سینما هیچ خبر ندارد.