از دندان هات/ تا دنده های لاغر هجده سالگیت در هفته های از حجامت رگ برگشته/ می گویمت
وَ آن تنفس دهان به دهان/
آمیخته با دودهای غلیظ و سرفه های تکیده
در آمیزش سرنگ با ورید
تو از کهولت مغز و کیفیت اکسیژن در صعوبت بصل النخاع چه می دانستی؟
گفت: کفایت نمی کند
مرگ انگشت های باریکی دارد بدون عصب/ به رنگ سبز کهربایی
آویزان از شانه هام
"من از غیرت درخت نمی گویم وَ اعتدال بهار"
زمستان که بیاید مرگ طعم انار دارد
بی هیچ کدورتی
"دانه های ریخته سهم من"
گفتم: کفایت نمی کند؟!
به کدام ابر تکیه داده ای که باران نشود در وقت نزول؟!/
در وقت استجابت دعا!
می خواندی تا از آستین بلندت کوتاه بیاید روزهای خاکستری
این بار اگر باران آمد از آستین کوتاه من به پروانه ها سلام بده
و به سایه ات بگو پیله ها از کدامین شکافِ شب سر برآورده اند؟!
زمین گرد نیست
تو اما به من می رسی هر روز/
بلندتر از سایه ات / کوتاه تر از آستینم
با حروفِ منقطع... وَ صدایی که از بلندی فرو می ریزد
این جویده های از دهان افتاده
که بریزد
و بگویم نمی توانم
که بریزد
و بگویم
سایه ات را از شب بگیر و زیر درخت انجیر با پروانه ها قرارت را بگذار/
تا دنده های لاغر هجده سالگیت را در زمین بکاری و با درخت های انجیر محشورشان کنی
شاید در جهانی دیگر با شمایلی از دو بالِ آویزان
پرواز را کرده باشی !
با تمام ابرهای عقیم/
آن وقت تمام پروانه ها باران شوند
و تو انجیرها را به وقت لاغرِ هجده سالگیت ببوسی!