1

برای مسعود کبگانی و تمام شعر نمایش نامه­هایی که برایم خواند

اباطیل اباطیل اباطیل

این مرگ در گذار

این جان در گسیل

 

برگردان عکس­هایت را

ما کتاب­هایمان را بسته­ایم

و دریچه­ی تاویل­مان را

این نخ­ها تا دم در هم نمی­برند

                 تا سر بریده­ی این کاروان

 

تو : بوی سیگار می دی؟

من : بوی لاستیک سوخته می دم، بوی سیگار گاری چیا، همه جا هستند.

تو : گاریچی رودست خورده،چرخاتو بنداز این ور

 

خون آورده­ام بالا، ببین

قربان هر روز صبح می­آید

                     دود سیگارش را می­ریزد توی ریه­ام

می­گوید آشغال،           زنم را دود گرفته

سیگارش را گوشه­ی لبش می­گذارد

 با آن گوشه دودش را ول می­کند توی صورتم

می­گوید گاریچی بدبخت

افتادی از سر میدان

 

دست از سرم بر نمی­دارد درد

ما که تخته کردیم

            دریچه­ی تاویل­مان را

                          و دود زدیم توی رگ­هایمان

 

من : باید بروم

قربان : تو کشیدی؟

من : مرا ببند

قربان : تو کشیدی؟

من :  مرا ببوس

قربان : تو می­کشی؟

من : من می­‌کشم بلند ترین­شان را

من می­‌بوسم کثیف‌ترین­شان را

من تف می­کنم خون­‌ترین­‌شان را

 

این نخ­‌ها چه فایده دارند

          تا دم در هم نمی‌­برند

            تا سر بریده­‌ی این کاروان عزیز

---

 

 2

شعری برای سیب گلویم

 

دنده‌­هایم

خالی است

"برویم دیر است "

 

زده­‌ام بیرون

سنگی می­‌خواهم

سوژه­ای تازه

برای از بطن ِخواب رفتن

برای قهوه     غلت      غلت      سیگار

 

آی بدیع           آی صریح

آ      که بلیغ بلند می‌­شوم

واج واج برقصی بر اندامم

واج بلغزم بر انحنا

بر منطق قدیم

بر وزن    آ

 

زده­‌ام بیرون با دست­هایم

با تمام جیب­‌هایم

مست بیا

غلاف کن توی دنده­‌ام

من مرده­ی مست مردنم

من مست مرده‌­ی چاقو خورده‌­ام

حنجره پاره کردم و نشد " تو"

زدم بیرون

نشدی

نشد از بطن بیایی بیرون

بخندی

       بگویی

   من عاشق سیب گلویت بودم پسر

 

---

3

سه روایت از یک توالی در بعد از ظهر

روایت اول

 

اینقدر به من  نگو  نایست

       من بزرگ شده‌­ام

 

روایت دوم

یک لا الله الا الله

یعنی بکش

            از این ور تا آن ور

از شرق که شروع می­‌شوی تا دراز کش قبله

و

"ما هیچ

ما نگاه"

 

روایت سوم

 

خون قسم خورده کبود است

                 از لای موهایت

                    از صبح که بیل زدیم و خم نشدی که قال­مان را بکنی

                     و هی جم می­‌خوری روی خونگاه

 

ذلیل مرده

گونه‌­های قرمزت را چه کنم

                       که ص از صافاتت می­‌ریزد

 

که ص از صافاتش می‌­ریخت

با دستی که برد مرا به دستی که برد مرا به دست برد تو را به دستبرد تو را روی دست برد از دست برد از دست رفتی

که دور من قلم است

که دور من  قلمدان قلم خورده‌­ی هدایت است

که دور من استخوان قلم است

و دور یعنی همیشه

                      من نعش کش روایت باشم

                                               و دستمال جیبی برایت بیاورم